ครั้งแรกที่ได้เดินเข้ามาที่ pccchon

ครั้งแรกที่ได้เดินเข้ามาที่ pccchon รู้สึกตัวเองมีชีวิตอยู่อย่างเดียวดาย จนได้มารู้จักกับพวกเขา คนที่ทำให้เรามีทั้งรอยยิ้มและรอยน้ำตา ตลอดช่วงเวลาสามปีที่ผ่านมารู้สึกว่าเวลาช่างมีคุณค่าเหลือเกิน บุคคลทั้ง 11 คนนี้เป็นเหมือนแรงบันดาลใจให้เราอยากเข้าหอทุกสัปดาห์ อยากรีบซักผ้าและจัดของเพื่อมาโรงเรียน แต่ตอนนี้พวกเขาได้หายตัวไปแล้ว ต่างคนต่างมีความฝันและเส้นทางของตนเอง ส่วนคนที่เหลืออยู่ก็ถูกพรหมลิขิตแกล้งให้เรากระจัดกระจายออกจากกัน ตอนนี้ก็ผ่านไปเกือบสองเดือนแล้วสินะที่เราได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ ไม่รู้ที่อื่นจะเป็นอย่างไร แต่คนที่นี่ยังคงเฝ้ารอ คงยังคิดถึง และอยากให้กลับมาหา ไม่ต้องมีของฝากมาฝากก็ได้ขอเพียงแค่ได้เห็นหน้ากันได้คุยกันเหมือนเดิมก็มีความสุขมากมาย

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

The first step to pccchon feel themselves alive only with reckless abandon, until it came to know them. People who make us smile a smile and tears. During the past three years felt a valuable artist time too everyone 11. He wants to rush the washing and to come to school. But now they have disappeared, and then everybody has dreams and their own path. The remaining people section was my fate to annoy, we scattered out. I don't know who else would be like, but people here are still waiting on the Miss and want you to come back. Does not require any deposit and deposit of just seeing faces we have intact, there is plenty of happiness.

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 2:

The first came at pccchon feel myself live alone. I have come to know them. Who gives us both a smile and a tear. Over the last three years, the technician's time is valuable so that all 11 of these people were like, we want to inspire parcels every week. I hurried to the laundry and the school. But now they have disappeared to. Everyone has dreams and their own path. The remaining people were fatally disrupted teased us apart. Now it is almost two months now, right as we were starting a new life. What else would be? But people here are still waiting, and I still want to come back to. There's no need to leave it, let's just have a face to face talk like it's a happy lot.

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 3:

The first walk into the pccchon feel alive alone. Until you come to know them that we have smiles and tears. During three years feel that time is valuable, so the 11.In a hurry to washing and to the school. But now they have disappeared. Different people have their own dreams and route The remnant was destined to give us a scattered apart.I don't know how else to be, but people here still waiting, still think about and want to come back. Don't bring any gifts for all to see each other a lot of talk the same happy
.