นานแล้วสินะ ที่ฉันไม่มีโอกาสได้นั่ง

นานแล้วสินะ ที่ฉันไม่มีโอกาสได้นั่งเขียนจดหมายแบบนี้ ความจริง ฉันว่าจะเขียนนานแล้ว แต่ว่าช่วงนี้งานยุ่งน่ะ หาเวลาว่างให้ตัวเองไม่ค่อยได้เลย ขนาดตอนเขียนจดหมายฉบับนี้ ฉันต้องปลีกเวลามาเลย ตอนนี้ฉันเดินทางตามความฝันของตัวเองมาได้ครึ่งทางแล้วนะ รู้ไหม ว่าเธอก็เป็นกำลังใจสำคัญที่ทำให้ฉันมีวันนี้ได้ จะว่าไป มันก็คิดถึงเมื่อก่อนเหมือนกันนะ ถึงแม้ว่าวันนี้ มันอาจไม่เหมือนเดิม แต่ทุกสิ่งทุกอย่าง ยังคงสวยงาม ในความทรงจำเสมอ
เพื่อนรักจากแดนไกลของฉัน นานแล้วสินะ ที่เราไม่ได้มีเวลานั่งคุยกันนานๆเหมือนเมื่อก่อน เธอยังจำได้มั๊ย ตอนสมัยเรียนมหาลัยเราเคยต่อสู้กับอุปสรรคอะไรตั้งมากมาย เคยยิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ อดหลับอดนอน มาด้วยกัน จะว่าไป ตอนแรก ฉันก็หมั่นไส้เธออยู่หลายๆเรื่องเหมือนกัน คนอะไรไม่รู้ ไม่ค่อยรับฟังคนอื่นเลย แต่อยู่ไปอยู่มา เรากลายมาเป็นเพื่อนสนิทกันซะงั้น แต่ก็อย่างว่าล่ะ เค้าว่ากันว่า ช่วงเวลาที่ดีๆ มักผ่านไปเร็วเสมอ เพื่อนจากแดนไกลของฉัน เธอรู้ไหม วันที่เธอตัดสินใจไปเรียนต่อที่อื่น ฉันร้องไห้ไป3วัน 3คืน ตัดพ้ออย่างน้อยใจว่าทำไมต้องทิ้งกันด้วย ไม่มีเธอ....ฉันจะอยู่อย่างไง แต่สุดท้าย น้ำตาก็ไม่อาจขัดขวางอนาคตได้ ฉันควรจะยินดีและยอมรับในสิ่งที่เลือก ฉันสัญญากับตัวเอง ว่าฉันจะเข้มแข็งและไม่อ่อนแอ ให้เธอได้ภูมิใจ และจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเพื่อนจอมขี้แยคนนี้ไง

ผลลัพธ์ (มาเลย์) 1:

Lama dahulu, ada ada peluang saya duduk sina menulis mel ini. Kebenaran. Aku menulis panjang, tetapi ini masa kerja sibuk, sialan Ruang membolehkan dirinya jarang pergi. Episod saiz menulis surat ini Saya perlu Terokai. Sekarang saya perjalanan impian saya sendiri datang pertengahan, tahu bahawa dia adalah digalakkan yang saya ada hari. Walaupun ia berfikir tentang sebelum ini, seperti saya, walaupun hari ia mungkin tidak sama, tetapi segala-galanya yang masih indah. Sentiasa ingat เพื่อนรักจากแดนไกลของฉัน นานแล้วสินะ ที่เราไม่ได้มีเวลานั่งคุยกันนานๆเหมือนเมื่อก่อน เธอยังจำได้มั๊ย ตอนสมัยเรียนมหาลัยเราเคยต่อสู้กับอุปสรรคอะไรตั้งมากมาย เคยยิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ อดหลับอดนอน มาด้วยกัน จะว่าไป ตอนแรก ฉันก็หมั่นไส้เธออยู่หลายๆเรื่องเหมือนกัน คนอะไรไม่รู้ ไม่ค่อยรับฟังคนอื่นเลย แต่อยู่ไปอยู่มา เรากลายมาเป็นเพื่อนสนิทกันซะงั้น แต่ก็อย่างว่าล่ะ เค้าว่ากันว่า ช่วงเวลาที่ดีๆ มักผ่านไปเร็วเสมอ เพื่อนจากแดนไกลของฉัน เธอรู้ไหม วันที่เธอตัดสินใจไปเรียนต่อที่อื่น ฉันร้องไห้ไป3วัน 3คืน ตัดพ้ออย่างน้อยใจว่าทำไมต้องทิ้งกันด้วย ไม่มีเธอ....ฉันจะอยู่อย่างไง แต่สุดท้าย น้ำตาก็ไม่อาจขัดขวางอนาคตได้ ฉันควรจะยินดีและยอมรับในสิ่งที่เลือก ฉันสัญญากับตัวเอง ว่าฉันจะเข้มแข็งและไม่อ่อนแอ ให้เธอได้ภูมิใจ และจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเพื่อนจอมขี้แยคนนี้ไง