เมื่อ2ปีที่แล้ว ฉันและเพื่อนๆกลับไป

เมื่อ2ปีที่แล้ว ฉันและเพื่อนๆกลับไปที่โรงเรียนเก่า เพื่อที่จะทำพิธีไหว้ครู ฉันมารอแถวโรงเรียนเป็นคนแรก ระหว่างรอเพื่อนฉันก็ไปกินข้าว และนั่งรอที่ร้านอาหาร หลังจากนั้นไม่นานเพื่อนๆของฉันก็มากันครบ พวกเรารีบเดินไปยังโรงเรียนเซนต์ฟรังซีสซาเวียร์คอนแวนต์ เมื่อพวกเราเดินเข้าไป คุณครูก็ให้ฉันเป็นตัวแทนมอบดอกไม้แก่คุณครูใหญ่ ฉันรู้สึกตื่นเต้นมาก ฉันเรียบเปลี่ยนกระโปรงและรองเท้าโดยการยืมเพื่อน เพราะกระโปรงของฉันมันสั้นเกินไป และรองเท้าฉันก็ผิดระเบียบ และในที่สุดก็ถึงเวลาที่ฉันจะมอบดอกไม้ ในขณะที่ฉันกำลังเดินอยู่ที่กลางสนาม ด้วยความที่ยืมรองเท้าเพื่อนทำให้ฉันใส่ไม่ถนัด ฉันก็เกิดสะดุดเชือกรองเท้าตัวเอง และดอกไม้ที่ถือในมือก็หล่นลงพื้น ในตอนนั้นทุกๆอย่างดูช้าไปหมด ใจของฉันแทบหลุดออกมา เสียงในสนามอุทานพร้อมๆกันด้วยความตกใจ ฉันรีบเก็บดอกไม้และเดินต่อไปเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่ในใจฉันแทบอยากวิ่งออกนอกโลกแล้ว และในที่สุดหลังจากนั้น ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี และถึงแม้ฉันจะทำเรื่องน่าอายนี้ลงไป แต่ฉันก็ไม่นึกเสียใจในความซุ่มซ่ามของตัวเอง เพราะมันคือความทรงจำที่ดีเรื่องหนึ่งของฉัน

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

Once two years ago. Me and my friends go back to old school to Wai Kru ceremony. I'm waiting for the first row of the school while waiting for my friends to eat and sit at a restaurant. Not long after that, my friends, it's coming. We hurry walk to Saint Francis Xavier Convent School When we walk into a Your teacher let me represent flowers to you headmaster I feel very excited. How do I change the smooth skirt and shoes by borrowing a friends? Because of my short skirt and boots, I was wrong too, regulation, and finally it's time for me to flowers. While I was walking in the middle of the pitch. With borrowed shoes friends make me enter unfamiliar. I also stumbled, rope, shoes themselves, and holding the flowers drop down. In that moment, everything look slow, exhausted, My heart nearly leapt The noise in the stadium with the capability to simultaneously exclaimed shocked. I keep the flowers and go like nothing happen. Despite the fact that I barely wanted to run around in the outside world, and in the end, and after that everything went well and passed, although I will be doing this to shame, but I'm not imagine grieving in a clumsy, of itself, because it is one of the best memories of my story.

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 2:

When two years ago I and friends back to the old school. To celebrate Teacher I was in school I was the first. While waiting for my friends to eat. And waiting at restaurants Soon after that, my friends, it's way too. We immediately went to St. Francisco Xavier's Convent. When we went into The teacher gave me a flower to the principal. I'm so exciting I changed a skirt and boots by borrowing a friend. Because my skirt is too short. I was a mess and shoes And finally, it's time for me to hand over flowers. While I was walking in the middle of the field. With borrowed shoes wear make me uncomfortable. I was stumbling own shoelaces. And flowers in hand, he falls to the ground. At that point, everything looks slow to me. I almost fell out of my mind. Exclaimed a voice on the court simultaneously with the shock. I'm not picking flowers and walk like nothing happened. That in mind, I almost want to run out of the world. And finally, after Everything went well. And even though I do this to shame. But I do not regret the clumsiness of their own. It is one of my great memories.

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 3:

When 2 last year, my friends and I go back to the old school to the Kru. I waited around this school first. I wait for my friend I ate, and sit at the restaurant. Shortly after my friends have everyone. We hurried walk to Saint Francis Xavier"s Convent School. When we walked in. The teacher let me deliver flowers to the teacher, I feel very excited. I smooth change skirts and shoes borrowed by a friend. Because my dress is too short. My shoes are wrong and regulation. And finally it"s time I give flowers. While I was walking in the middle of the field. With a borrowed shoes my friends make me put it wrong. I was tripped shoelace itself. Flowers and hold in hand was dropped on the floor. At that time, everything was so delayed my heart almost jumped out sound in the field at the same time, ด้วยความตกใจ exclaimed I quickly picked and go on like nothing happened. With that in mind I almost wanted to run out of the earth, and then eventually, everything went well, and though I do about this embarrassing. But I don"t regret in my own carelessness Because it is a good memory about my one.