ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีต้นแอ๊ปเปิ้ลใ

ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีต้นแอ๊ปเปิ้ลใหญ่อยู่ต้นหนึ่ง
และเด็กชายตัวเล็กๆคนหนึ่งชอบไปที่นั่น แล้วเล่นกับต้นแอ๊ปเปิ้ลอยู่เป็นประจำ
เขามักจะปีนขึ้นไปยังยอดไม้ เด็ดลูกแอ๊ปเปิ้ลมากิน
และงีบหลับไปที่ใต้ร่มเงาของต้นแอ๊ปเปิ้ลนั่นเอง…
เขารักต้นแอ๊ปเปิ้ลต้นนี้มาก และต้นแอ๊ปเปิ้ลก็รักที่จะเล่นกับเขาเช่นกัน

เมื่อเวลาผ่านไป..เด็กน้อยคนนั้นได้เติบโตขึ้น
และไม่ค่อยได้มาเล่นที่ต้นแอ๊ปเปิ้ลทุกๆ วันเหมือนแต่ก่อน
วันหนึ่งเด็กน้อยคนนั้น ก็กลับมาที่ต้นแอ๊ปเปิ้ลต้นนี้อีกครั้ง
แต่เขาดูไม่สดใสอย่างเคย ดูเศร้าสร้อย เหงาหงอย…
“มาเล่นกับฉันสิ” ต้นแอ๊ปเปิ้ลร้องเรียก
“ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ จะได้มาเล่นกับเธอได้อีก” เด็กน้อยคนนั้นตอบ

“ฉันอยากได้ของเล่นน่ะ แต่ฉันไม่มีเงินซื้อ” เด็กน้อยพูดต่อ
“ฉันเสียใจด้วยนะ ฉันก็ไม่มีเงินเลย…
แต่ถ้าเธอเด็ดลูกแอ๊ปเปิ้ลของฉันทั้งหมดไปขาย เธอก็จะมีเงินไปซื้อของเล่น”
เด็กน้อยได้ยินดังนั้นก็ตื่นเต้นเป็นอันมาก
ก่อนที่จะรีบเด็ดผลแอ๊ปเปิ้ลไปอย่างรวดเร็วและจากไปอย่างมีความสุข
โดยที่ไม่กลับมาที่นี่อีกเป็นเวลานาน…ต้นแอ๊ปเปิ้ลกลับมาเศร้าสร้อยอีก





วันหนึ่งเด็กน้อยกลับมาอีกครั้ง…แต่คราวนี้เขาได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว
ต้นแอ๊ปเปิ้ลตื่นเต้นดีใจมาก “มาเล่นกับฉันนะ” ต้นแอ๊ปเปิ้ลร้องเรียก
“ฉันไม่มีเวลาเล่นกับเธอหรอกนะ ฉันต้องทำงานหาเลี้ยงครอบครัว
ตอนนี้เราต้องการบ้านซักหลัง เธอพอจะช่วยฉันได้ไหม”
“ขอโทษนะ ฉันไม่มีบ้านให้เธอหรอก…
แต่เธอสามารถตัดกิ่งไม้ของฉัน แล้วนำไปสร้างบ้านได้นะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น..เขาก็ตัดกิ่งไม้แทบทั้งหมดจากต้นแอ๊ปเปิ้ล…และกลับไปอย่างมีความสุข
ต้นแอ๊ปเปิ้ลยินดีที่ได้เห็นเด็กน้อยมีความสุข
แต่เด็กน้อยก็ไม่ได้กลับไปที่นั่นอีก
ต้นแอ๊ปเปิ้ลจึงกลับมาเศร้าสร้อย…และเดียวดายอีกครั้ง

วันที่อากาศร้อนวันหนึ่ง เด็กน้อยในวัยกลางคนก็กลับมา ต้นแอ๊ปเปิ้ลดีใจมาก
“มาเล่นกับฉันนะ” ต้นแอ๊ปเปิ้ลร้องเรียก
“คงไม่ได้หรอก เพราะตอนนี้ฉันแก่แล้วและกำลังรู้สึกเศร้ามากด้วย
ตอนนี้ฉันอยากจะล่องเรือเพื่อผ่อนคลายซะบ้าง เธอมีเรือให้ฉันบ้างไหม”
“ใช้กิ่งไม้ที่ยังเหลืออยู่ มาสร้างเรือสิ เธอจะได้ล่องเรือออกไปและมีความสุขซะที”
เมื่อได้ยินดังนั้น เขาจึงตัดกิ่งไม้ที่เหลือทั้งหมด และนำมาสร้างเรือ
จากนั้นจึงล่องเรือออกไป… ไม่กลับมาอีกเป็นเวลานาน…

ในที่สุด…เด็กน้อยก็กลับมาที่นั่นอีกครั้ง..หลังจากที่จากไปนานหลายปี
บัดนี้เขาได้กลายเป็นชายชราไปแล้ว

“ฉันขอโทษด้วยนะเด็กน้อย ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรให้เธอได้อีกแล้ว
ฉันไม่มีแอ๊ปเปิ้ลเหลืออยู่เลย ซักลูกเดียว” ต้นแอ๊ปเปิ้ลบอก
“ฉันไม่มีฟันที่จะเคี้ยวแล้วล่ะ” เขาตอบ
“ฉันไม่มีกิ่งไม้ ให้เธอปีนเล่นได้อีกแล้วนะ”
“ฉันแก่เกินไปที่จะทำอย่างนั้นแล้วล่ะ” เด็กน้อยพูดเบาๆ
“ฉันไม่มีอะไรจะให้เธอได้อีกแล้ว…สิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือ..รากของฉันที่ตายแล้วเท่านั้น” ต้นแอ๊ปเปิ้ลพูดทั้งน้ำตา
“ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว…นอกจากที่พักผ่อน..
ตอนนี้ฉันเหนื่อยเหลือเกินกับเรื่องราวที่ผ่านๆมา”
เด็กน้อยในวัยชราตอบอย่างอ่อนล้า
“ดีเลย…รากไม้แก่ๆนี้ เป็นที่ที่เหมาะแก่การที่เธอจะเอนหลัง
..และนอนพักผ่อน..มานี่สิมานอนข้างๆตัวฉัน…และพักผ่อนซะที”

เด็กน้อยล้มตัวลงนอนใต้ต้นแอ๊ปเปิ้ลอย่างมีความสุข
ขณะที่ต้นแอ๊ปเปิ้ลนั้นมองเด็กน้อยนอนหลับอย่างปลื้มปิติ…พร้อมกับยิ้มทั้งน้ำตา..



นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
นี่เป็นเรื่องราวของทุกๆคน…โดยต้นแอ๊ปเปิ้ลก็เปรียบเสมือน..”พ่อแม่ของเรา“..
เมื่อเรายังเด็ก…เราชอบที่จะเล่นกับพวกท่าน
แต่เมื่อเราเติบโตขึ้น..เรากลับจากท่านไป..
เราจะกลับไปก็ต่อเมื่อ…เราต้องการบางสิ่งบางอย่าง..หรือมีปัญหาเท่านั้น..
แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น…ท่านก็ยังคงอยู่ที่นั่นเสมอ..
และจะมอบทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านทำได้..ขอเพียงทำให้เรามีความสุข
คุณอาจจะคิดว่าเด็กน้อยคนนี้ใจร้ายกับต้นแอ๊ปเปิ้ลมากๆ
แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่เรา…ทำกันอยู่ในทุกวันนี้…มิใช่หรือ!!