ผมเกิดที่จังหวัดมุกดาหารเป็นคนเรียน

ผมเกิดที่จังหวัดมุกดาหารเป็นคนเรียนไม่ค่อยที่จะดีสักเท่าไหร่แต่จะทำไงได้คนเราเกิดมาไม่ได้เก่งแค่แบบเดียวแต่คนเรานั้นสามารถเก่งได้หลายแบบและมีความแตกต่างกันออกไป เมื่อต้นที่ผมอยู่มัธยมต้นผมได้เรียนที่โรงเรียนมุกดาหาร จนถึงชั้นมอ2 และสามารถได้ทุนนักกีฬาบาสเกตบอลไปเรียนที่ กรุงเทพมหานคร คือโรงเรียนวัดสุทธิวราราม ตอนเด็กๆ ผมคิดว่าการเป็นนักกีฬานั้น เราจะสามารถอยู่ในที่ดีๆและเจอสิ่งที่ดีๆเข้ามาและผมก็คิดว่าผมได้ไปเรียนที่กรุงเทพมีดีที่สุดแล้ว พอได้เข้าไปเรียนผมรู้สึกแปลกและแตกต่างจากที่ผมคิดไว้เลย ว่าการที่ผมได้ไปอยู่ที่นั้นมันสบายมีความสุขที่ได้อยู่นั้นไม่เลย เพราะมันลำบากอยู่กับนักกีฬาหลายๆ100คน คนในห้องเดียวกัน บางครั้งก็คิดที่อยากจะกลับบ้านเกิดแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเรามาถึงจุดๆนี้ได้เพราะเรานั้นและที่เลือกเส้นทางนี้เอง พอได้เรียนตอนชั้นมัธยมปีที่3 ก็โดนรุ่นพี่ที่โรงเรียนกลั่นแกล้ง อยู่เสมอแต่ผมนั้นก็สามารถอดทนจนถึงจบมัธยมปลาย ตอนผมใกล้จะจบผมก็รู้สึกว่าการเป็นนักกีฬานั้นรู้สึกไม่ค่อยที่จะดีสักเท่าไหร่เพราะว่าอยากจะลองที่เป็นนักเรียนธรรมดาเหมือนคนอื่นๆ เลยคิดว่า เราควรที่จะอ่านหนังสือสอบเข้ามหาลัยด้วยตนเองโดนที่ไม่ต้องใช้ โควต้านักกีฬา เพราะว่าจะทำให้ผมได้รู้ถึงการไม่มีโควต้านั้นมันยากลำบากแค่ไหนกว่าจะได้เรียนมหาวิทยาลัยที่เราอยากเข้า และสาขาที่เราชอบหรือต้องการที่จะเรียน ผมก็ได้เริ่มอ่านหนังสือและไปสอบ หลายมหาลัยพอสมควร
จนกระทั้งได้เรียนมหาวิทยาลัย มหาสารคามก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนแรกๆตัวเองทำไมถึงได้มาเรียนที่นี้และทำไมถึงได้มาเรียนที่สาขาการพัฒนาชุมชน พอเรียนไปเรื่อยๆ ก็รู้สึกชอบและชอบมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะว่าสาขาการพัฒนาชุมชนสอนให้ผมกล้าที่จะพูดกล้าที่จะแสดงออกเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และมีเพื่อนที่ อยู่ด้วยแล้วสนุก สาขาการพัฒนาชุมชนยังได้สอนสิ่งที่ผมไม่เคยรู้ไม่เคยที่จะลอง ก็ได้ลองสิ่งที่ไม่เคยคิดจะได้ทำก็ได้ทำ ผมจึงได้ข้อคิดอะไรหลายๆอย่างกับสาขาที่ผมเรียนในปัจจุบันนี้ ว่าการเรียนสาขาการพัฒนาชุมชนนั้นมันมีความสุขกับการที่ได้เรียน

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

I'm rarely as a province to be much good, but how do we get people to come, but not a single person we just nailing can be overrated, and many different. When I was a junior I have school until Moss layer 2 and Mukdahan can have basketball athletes to Bangkok is suthi wararam school. As a kid, I think as an athlete, we will be located in good and good things and Geraldo, I think I have to study the best Bangkok has already. Enough to learn, I feel strange and different from what I thought. That I have to go there, it is not happy at all. Because it seemed to many athletes are 100 people. People in the same room. Sometimes think that I would like to return home, but they do not because we came to this spot because we choose this path and that it itself. The episode has enough 3rd year high school senior was at school, bullying is always, but I can be patient until they finish high school. I felt that I was near to end the athletes feel rarely much better because I would like to try that as a normal student, like other people think we should be reading, college entrance exam manual exposed does not require quotas, because that would make the athletes I know, there are no quotas, it was difficult to get the screenshots that we wanted to attend University, and where we like, or want to learn, I have started to read books and go to the exam. The University of layomha enough.Maha sarakham University students until the it is not the same to know that the first few episodes myself why I came here, and why I came to the community development branch. It feels like the classes, and increasingly because they like the community development branch, I dare to teach phutkla to show off more, and have fun with friends, and then community development branch has also taught what I never know never to try it, try things that have never thought to do it. So I have many branches with what comments I learn today that community development branch are happy with it.

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 2:

I was born in the province are learning to do much better, but do not think people are born not just a good one, but we can do it in different ways and have different away. When I was in junior high school, I had to Mukdahan class 2 module and can not go to a basketball scholarship. Bangkok Wat Suthiwararam School was a child, I think that athlete. We will be in good and things that have come, and I think I have to go to Bangkok best. She entered school, I feel weird and different from what I expected at all. That I was up there, it's going to be happy, not at all. It seemed to many athletes 100 people. People in the same room Sometimes I think that I want to return home, but did not because we came to this point because we have chosen this path, and then himself. She attended high school at three years. He was a senior at the school bullying. But I always had to endure to the end of high school. When I was near the end, I felt the players were not feeling that much better because I wanted to try a normal student like everyone else, I think we should read the college manually hit. do not use Athlete quota Because I have no knowledge of the quotas it difficult to do more than we wanted to go to college. Branch and we like or want to learn. I started reading books and going out. Many college fair
until the university. University did not know that at first, myself, why not come to this and I have to come to the field of community development. Enough to keep I felt like much more. Because the field of community development taught me to dare to speak, dare to express themselves more and more. And friends With fun Community Development Branch also teach what I've learned never to try. I had no idea what I could have done was done. I have so many ideas that I learned on the field today. The study field of community development, it is happy with the report.