บทที่1 ชีวิตทำไมน่าเศร้าจัง ฉันนางส

บทที่1 ชีวิตทำไมน่าเศร้าจัง
ฉันนางสาว จริงใจ รักดี เพื่อนๆชอบเรียก “ยายน้อย” เพราะฉันตัวเล็กละมั้งถึงเรียกกันแบบนี้แต่ก็นั่นละทุกคนเรียกฉันแบบนั้นหมดจนมันกลายเป็นชื่อเล่นของฉันไปซะละ ฉันเป็นคนต่างจังหวัดเข้ามาเรียนที่กรุงเทพจนเรียนจบและคิดว่าจะหางานทำในกรุงเทพ แต่........จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังหางานทำไม่ได้เลย เพื่อนฉันคนอื่นๆเขาได้งานทำกันหมดแล้วเหลือแต่ฉันที่ยังว่างงานอยู่เลย ฉันจะไม่เครียดเลยหากฉันเป็นลูกคุณหนูเกิดมามีเงินมากมายใช้ไม่หมด ไม่ต้องทำงานก็มีเงินใช้ตลอดเวลา เฮ้ออออ!!!!!แต่ในชีวิตจริงฉันเป็นแค่ผู้หญิงที่มีภาระเยอะ ครอบครัวฐานะปานกลาง เงินก็แทบจะไม่พอใจในแต่ละเดือน ไหนจะต้องส่งน้องเรียน และยังเป็นความหวังของครอบครัว ฉันจะทำอย่างไรดี!!!!!
ตอนนี้ก็ไม่มีงานทำแถมเงินเก็บที่สะสมมาก็เริ่มจะหมดแล้ว อีกไม่กี่วันก็จะสิ้นเดือนที่เหมือนสิ้นใจ ค่าห้อง ค่าโทรศัพท์ ค่าเรียนน้อง ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าทำหน้า ทำผม ทำเล็บ ค่าซ่อมรถ ค่าทำฟัน ค่าตรวจสุขภาพ ค่าอาหารสัตว์เลี้ยง ค่าใช้จ่ายอื่นๆ(รู้สึกจะเยอะไปน่ะ) แต่ก็นั่นแหละ ฉันมีภาระหลายอย่างที่ต้องใช้เงินแต่ทำไม ทำไม ทำไม และทำไม ถึงไม่มีบริษัทไหนรับฉันเข้าทำงานเลย หน้าก็ก็ออกจะสวยเทียบกับอั้มได้สบายๆหุ่นก็เซ็กซี่ไม่แพ้อั้มเลย แต่แพ้อยู่อย่างเดียวความสูงนี่แหละ ก็ให้ทำไงแม่กับพ่อให้มาแค่นี้ และฉันจะบ่นทำไมน่านี่ก็ใกล้จะได้เวลาสัมภาษณ์งานที่ฉันสมัครแล้ว แต่ทำไมยังไม่มีใครมาเรียกเลยคนอื่นๆที่มาสมัครเขาก็ถูกเรียกไปเกือบหมดแล้ว แต่ทำไมฉันยังนั่งอยู่ที่เดิมหน้าห้อง หน้าประตูสี่เหลี่ยมใบใหญ่ที่ดูและคงจะหลายตังน่าดู ตอนนี้ฉันมาสัมภาษณ์งานบริษัทนึงที่ฉันเคยกรอกใบสมัครไว้ซึ่งก็จำไม่ได้ว่าเมื่อไรเพราะฉันกรอกเยอะมากกกกก จะว่ากรอกแทบทุกบริษัทในกรุงเทพก็ว่าได้ วันนี้เป็นวันดีที่ทางบริษัทเขานัดสัมภาษณ์ฉัน ฉันจึงมานั่งทำหน้าสวยๆและหน้าฉลาดดูมีความรู้เพื่อเขาเห็นจะได้รับฉันเข้าทำงาน แต่นี่ก็นั่งไปแล้ว3ชั่วโมงยังไม่มีใครมาเรียกเลย จนคนอื่นๆที่มาสัมภาษณ์เสรจเริ่มกลับกันหมดแล้ว และฉันก็นั่งทำหน้าสวยอีกสักพัก มีพนักงานผู้หญิงหน้าตาสวย ทาลิปสติกสีแดงและมีความสูงมากกว่าฉันไปเกือบ20เซนติเมตร ออกมาจากประตูราคาแพงนั้น เรียกชื่อฉันให้เข้าไปข้างใน
“คุณจริงใจ รักดีค่ะเชิญข้างในค่ะ” ฉันนี่น้ำตาแทบไหลไม่ใช่ดีใจ แต่นั่งนานจนตะคริวกิน! แทบลุกไม่ได้ ทำไมเธอถึงปล่อยให้ฉันนั่งรอได้ตั้ง3ชั่วโมง แต่เหนือสิ่งอื่นใด งาน! ฉันต้องได้งานนี้แม้จะเจ็บปวดรวดร้าวจากตะคริวฉันก็ต้องไม่พลาดงานนี้เด็ดขาด ฉันเดินตามพนักงานแสนสวยเข้าไปในห้องผ่านประตูราคาแพงก็อดไม่ได้ที่จะออกลูบมันนิดหน่อยให้ได้เอาไปอวดเพื่อนว่าได้ลูบประตูราคาแพง ก็ทำไงได้บ้านฉันไม่มีนิน่าของลูบหน่อยน่ะค่ะ พูดกับตัวเองในใจก่อนใช้มือน้อยๆลืมมันเบาๆแบบเนียนๆและเดินเข้าในห้อง ในห้องมีผู้ชายมีอายุคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ เชิญให้ฉันนั่งหน้าเขา และถามคำถามฉันมากมาย และมาถึงประโยคสุดท้ายที่ทำใจเจ็บกว่าตะคริวกินก็คือ “เราเสียใจน่ะครับที่รับคุณเข้าทำงานไม่ได้” ฉันซึ่งไม่เข้าใจว่าทำไมไม่รับเพราะขณะที่สัมภาษณ์ฉันมั่นใจว่าตอบตรงประเด็นทุกคำถามและก็ดูเหมือนเค้าจะอยากได้ฉันเข้าทำงานกับความสามารถที่ฉันมี เมื่อฉันไม่เข้าใจจึงถามออกไป “ทำไมละค่ะ” และเขาก็ตอบกลับมาด้วยคำตอบที่ทำให้ฉันอยากมีเงินไปเข้าคลีนิคศัลยกรรมเลย “เอ่ออออ หน้าอกคุณเล็กไปทางเราไม่รับพนักงานหน้าอกเล็กครับ” ฉันนี้แทบกรี้ด ก้มมองหน้าอกตัวเองแทบไม่ทันเหตุผลนี้หรอที่ไม่รับบบบ!!! บ้าที่สุดดดด!!! ฉันรีบเดินออกห้องด้วยความโมโหไม่กล่าวลาใดๆ เดินออกจากบริษัทนี้อย่างรวดเร็วไม่อยากอยู่อีกสักวินาทีเดียว ฉันเดินมาเรื่อยๆด้วยอารมณ์โมโห ไม่รู้โมโหบริษัทบ้าที่ไม่รับหรือโมโหตัวเองที่หน้าอกเล็ก เดินมาจนถึงป้ายรถเมล์ก็ยืนดูผู้คนรอรถเมล์ในตอนเย็นที่การจราจรติดขัดเป็นอย่างนี้ทุกวัน วันนี้ฉันรู้สึกเหนื่อยล้ามากกจากการนั่งรอนาน3ชั่วโมงตะคริวกิน เจอบริษัทโรคจิตที่รับพนักงานที่หน้าอก ฉันจะเจออะไรที่แย่กว่านี้มีอีกไหม ระว่างยืนรอรถเมล์ฉันเห็นผู้คนที่มายืนรอด้วยกันก็อดคิดไมได้ว่าถ้าฉันมีรถขับจะก็จะไมยืนรอรถเมล์ให้เมื่อยขาหรอก ไม่ต้องมาแย่งกันขึ้นรถเมล์ที่แบบจะอัดกันเป็นประกระป๋อง เมื่อไหร่จะมีรถขับบบบบ!!! รถเมล์สายที่ผ่านหน้าหอพักฉันก็มาจอดเทียบป้าย ฉันผู้ซึ้งมีความสูงอันน้อยยนิดน้อยกว่าผู้หญิงไทยทั่วไปก็ต้องรีบวิ่งขึ้นรถเมล์ด้วยความเร็วแสงไม่อยากนั้นคงต้องรออีกนานกว่ารถเมล์สายนี้จะผ่านมาอีก แต่ก็อย่างว่าวันนี้เป็นวันซวยของฉันนิน่า ฉันจึงถูกผู้ชายร่างอ้วนชนกระเด็นออกมาจากประตูรถเมล์ ไกลออกไป ทำไม ทำไม ทำไม !!!! พอฉันลุกจะวิ่งไปขึ้นรถเมล์ให้ทันประตูรถเมล์ก็ปิดลง พร้อมกับรถออกตัวด้วยควันสีดำทิ้งร่องรอยไว้เต็มหน้าฉัน......จะมีใครซวยกว่าฉันอีกไหมมม ฉันจึงกลับไปนั่งรอรถป้ายรถเมล์เหมือนเดิมด้วยใบหน้ามีรอยสีดำสกปรกติดหน้า นั่งคิดปัญหาชีวิตสักพักฉันก็ลุกขึ้นและออกเดินกลับหอพักโดยไม่รอรถเมล์อีก เอาว่ะไหนๆก็ไหนๆละ เดินกลับมันเลย

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

Chapter 1 Why was life determination? I miss real good love Friends like to call. "Little grandmother" because I am a small, each called a mang to that individual, but everyone calls me it all until it became my nickname sleep each. I am learning that people come to Bangkok until the finish and think they will find work in Bangkok, but till now ........ I still find work. My friend other people he had made all the rest, but I am still unemployed. I am not stressed at all, if I were a child, you have a lot of mice born to use all. I don't want to work, they have money to use at any time. Hoe on the Quran but in real life I am a PC!!!!! just women, it was bearing. The family, as a medium, it hardly satisfied in each month. Where to send my sister and is also the hope of the family. I'm going to do a good PC!!!!! Now it does not work, plus an amount that began to be accumulated. Just a few days, it will be the end of the month, like die. Charge up the phone up sister school water Electricity Act do I do nails. Value value value make teeth repair health check up pet food. Other expense (it was to me), but it's. I owe many things that require money, but why, why, why and why not have a company where I get to work at all, it was a pretty robotic, compared with am, am not sexy at all. But losing a single height, are well, how's my mom, and I will complain why was the time of this interview that I subscribe to. But why no one came to call at all the others that he had been called to the entry almost. But why am I still sitting in the same room. The large square in front of the door and the many cracker worth seeing. Now, I am the way, the company interviews I have been filling out applications which don't remember when it was good, because I filled in. Almost all the companies that fill in Bangkok. Today is a good day at the company, his appearances, interviews me. I sit in front of a beautiful and elegant watch with knowledge he will receive me. It took three hours to go, no one came to call at all until others who came to interview, say rotroem., and I was sitting in front of another beautiful moment. Pretty woman, look Ta a lipstick red and is taller than I am to almost 20 cm. Out of the gate price. Call me to go inside.“คุณจริงใจ รักดีค่ะเชิญข้างในค่ะ” ฉันนี่น้ำตาแทบไหลไม่ใช่ดีใจ แต่นั่งนานจนตะคริวกิน! แทบลุกไม่ได้ ทำไมเธอถึงปล่อยให้ฉันนั่งรอได้ตั้ง3ชั่วโมง แต่เหนือสิ่งอื่นใด งาน! ฉันต้องได้งานนี้แม้จะเจ็บปวดรวดร้าวจากตะคริวฉันก็ต้องไม่พลาดงานนี้เด็ดขาด ฉันเดินตามพนักงานแสนสวยเข้าไปในห้องผ่านประตูราคาแพงก็อดไม่ได้ที่จะออกลูบมันนิดหน่อยให้ได้เอาไปอวดเพื่อนว่าได้ลูบประตูราคาแพง ก็ทำไงได้บ้านฉันไม่มีนิน่าของลูบหน่อยน่ะค่ะ พูดกับตัวเองในใจก่อนใช้มือน้อยๆลืมมันเบาๆแบบเนียนๆและเดินเข้าในห้อง ในห้องมีผู้ชายมีอายุคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ เชิญให้ฉันนั่งหน้าเขา และถามคำถามฉันมากมาย และมาถึงประโยคสุดท้ายที่ทำใจเจ็บกว่าตะคริวกินก็คือ “เราเสียใจน่ะครับที่รับคุณเข้าทำงานไม่ได้” ฉันซึ่งไม่เข้าใจว่าทำไมไม่รับเพราะขณะที่สัมภาษณ์ฉันมั่นใจว่าตอบตรงประเด็นทุกคำถามและก็ดูเหมือนเค้าจะอยากได้ฉันเข้าทำงานกับความสามารถที่ฉันมี เมื่อฉันไม่เข้าใจจึงถามออกไป “ทำไมละค่ะ” และเขาก็ตอบกลับมาด้วยคำตอบที่ทำให้ฉันอยากมีเงินไปเข้าคลีนิคศัลยกรรมเลย “เอ่ออออ หน้าอกคุณเล็กไปทางเราไม่รับพนักงานหน้าอกเล็กครับ” ฉันนี้แทบกรี้ด ก้มมองหน้าอกตัวเองแทบไม่ทันเหตุผลนี้หรอที่ไม่รับบบบ!!! บ้าที่สุดดดด!!! ฉันรีบเดินออกห้องด้วยความโมโหไม่กล่าวลาใดๆ เดินออกจากบริษัทนี้อย่างรวดเร็วไม่อยากอยู่อีกสักวินาทีเดียว ฉันเดินมาเรื่อยๆด้วยอารมณ์โมโห ไม่รู้โมโหบริษัทบ้าที่ไม่รับหรือโมโหตัวเองที่หน้าอกเล็ก เดินมาจนถึงป้ายรถเมล์ก็ยืนดูผู้คนรอรถเมล์ในตอนเย็นที่การจราจรติดขัดเป็นอย่างนี้ทุกวัน วันนี้ฉันรู้สึกเหนื่อยล้ามากกจากการนั่งรอนาน3ชั่วโมงตะคริวกิน เจอบริษัทโรคจิตที่รับพนักงานที่หน้าอก ฉันจะเจออะไรที่แย่กว่านี้มีอีกไหม ระว่างยืนรอรถเมล์ฉันเห็นผู้คนที่มายืนรอด้วยกันก็อดคิดไมได้ว่าถ้าฉันมีรถขับจะก็จะไมยืนรอรถเมล์ให้เมื่อยขาหรอก ไม่ต้องมาแย่งกันขึ้นรถเมล์ที่แบบจะอัดกันเป็นประกระป๋อง เมื่อไหร่จะมีรถขับบบบบ!!! รถเมล์สายที่ผ่านหน้าหอพักฉันก็มาจอดเทียบป้าย ฉันผู้ซึ้งมีความสูงอันน้อยยนิดน้อยกว่าผู้หญิงไทยทั่วไปก็ต้องรีบวิ่งขึ้นรถเมล์ด้วยความเร็วแสงไม่อยากนั้นคงต้องรออีกนานกว่ารถเมล์สายนี้จะผ่านมาอีก แต่ก็อย่างว่าวันนี้เป็นวันซวยของฉันนิน่า ฉันจึงถูกผู้ชายร่างอ้วนชนกระเด็นออกมาจากประตูรถเมล์ ไกลออกไป ทำไม ทำไม ทำไม !!!! พอฉันลุกจะวิ่งไปขึ้นรถเมล์ให้ทันประตูรถเมล์ก็ปิดลง พร้อมกับรถออกตัวด้วยควันสีดำทิ้งร่องรอยไว้เต็มหน้าฉัน......จะมีใครซวยกว่าฉันอีกไหมมม ฉันจึงกลับไปนั่งรอรถป้ายรถเมล์เหมือนเดิมด้วยใบหน้ามีรอยสีดำสกปรกติดหน้า นั่งคิดปัญหาชีวิตสักพักฉันก็ลุกขึ้นและออกเดินกลับหอพักโดยไม่รอรถเมล์อีก เอาว่ะไหนๆก็ไหนๆละ เดินกลับมันเลย

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 2:

Chapter one life, why is sad
, I miss going pretty good friends like to call "my little" because I'm small vapors to call this, but also that of all people call me that time until it became his nickname. I go up I am a rural person to come to the Bangkok until graduation, and thought to find work in Bangkok. ........ But until now I still can not find work. My other friend he had made ​​it out, but I still think unemployment. I can not stress it if I was a child born with a lot of money does not run out. Do not have the money to run it all the time. So in order !!!!! but in real life I'm just a woman with a lot of burden. As a medium family The money was hardly satisfied each month. You have to send it to It is the hope of the family. I will do better !!!!!
Now it does not work, get money accumulated was starting to run out already. Within days, it was like a dead end room, telephone, water, electricity, younger students do not do manicures, car repair bills Dental check-ups. The pet food Other expense (I will not go there) but that's it. I have many obligations that need the money, but why, why, why, and why can not I get my company to work at all. It was nice to be out front with the comfort of Aum Aum body is not sexy at all. This is the same height but lost. Do a mother and father to come to this. And why should I complain this time it was close to my job interview at Applied. But why has not anyone called me the other candidates, he was called to the nearly exhausted. Why am I still sitting in the same room. Goal large square that view and would likely see many gluten. Now I come to my job interview, I had to fill out an application, which did not remember exactly when I fill very much. That will fill virtually every company in Bangkok that it is. Today is a good day for which he interviewed me. I was sitting pretty and intelligent page to see knowledge he could get me a job. But here I sit next three hours, no one called me. The more people that come to the interview Saray turn out. And I'm sitting pretty a few minutes. Employing a pretty face Red lipstick and a nearly 20 cm taller than me. Out of the gate expensive. Called me to go in,
"you are sincere. Good enough to invite me inside, "I'm not here, I almost ran. But sit until cramp eat! I do not get why she let me wait three hours to set. But above all the work! I have this job despite suffering from cramp, I must not miss this time. I went through the door into the room staff pretty expensive, it could not be rubbed off a little to get it out to show friends that have rubbed doors expensive. I do not have my house Nina's little pat. Say to yourself in mind before using a slick little forget it gently and walked into the room. In men aged man sitting on a big chair. He invited me to sit in front And asked me lots of questions And the last sentence that really hurt than I was cramping. "We regret that I did not get you a job," which I do not understand why not get an interview because, as I am sure every question and answer to the point, it looked like he would have wanted me to work with the talent that I have. When I do not understand it, ask the "why me" and he responded with an answer that made ​​me want to have money to go to the clinic, surgery, "said Ernie's on the chest, you small, we are staffing a small chest out." I almost Fallin Fell a little behind the chest itself for this reason that I did not get the boy !!! Most foods crazy !!! I walked out of the room in anger not said goodbye yet. Walking out of this quickly is not only a few seconds. I came up with a furious temper. Do not get angry, mad or upset its own small breasts. Walking to the bus stop stood watch people wait for buses in the evening traffic jam like this every day. Today I feel more tired of waiting for three hours to eat cramp. Psycho staffing companies across the chest. I come across something worse than this again. The stand idle waiting for the bus, I saw people who were waiting together, it can not help thinking that if I have a car waiting at the bus driver will not be on me. No need to scramble up a bus that is packed into the cans. When is a driver's car slows !!! Buses that pass in front of the dorm, I came alongside label. I who have at least a little less height than a typical Thailand had rushed up the bus speed of light, you would not have to wait long this will last longer than a bus. But as that day was my nemesis Nina. I was a fat man thrown out of the bus doors, far away, why, why, why !!!! When I got to run to the bus stop to catch a bus door was closed. Along with the car, leaving a trail of black smoke filled my face ...... to me than anyone else hapless mm. I went back to the waiting car, bus stops, with a face like a dirty black marks next page. Enjoy life while I got up and walked back to the dorm, without waiting for another bus. Remove any idea where it was. Returns it

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 3:

Chapter 1 life why so sad!I miss, sincere, good friends like to call "little grandmother" because I was small I guess to call กันแบบนี้ but that everyone calls me all that it has become my nickname now?But....Until now, I still couldn't find work. My friend the others he has already left job, but I'm still unemployed. I will not be nervous if I were you, Miss born money remained. Don't work has used all the time.!!!! But in real life, I'm just a girl with a lot of burden on middle-class family, money is hardly enough in each month and send the younger class. And it is also the hope of the family. What should I do!!!!!!Now have jobs and savings accumulated is already gone. A few days to the end of a die for room, telephone fees in younger, water, electricity, the face, hair, nails, and repair the car. The dental work. The health check up.Other expenses (feeling is too much), but anyway, I had many need money but why, why, why, and why no company would accept me.But lost the only height. Have to do with my dad mom? And I will complain why it's almost time for the interview, I apply. But why no one Maria again the others who apply, he was called to go almost everywhere.The front door big squares look would have many money too. Now I come to interview one of the companies I've filled it, which doesn't remember when เพราะฉันก pulley so much so much. Is that for almost every company in Bangkok, it said.I'm doing a pretty face and intelligent knowledgeable, so he will be my job. But this is secured 3 hour no one Maria again. And anyone else who would start the interview and have left. And I'm sitting pretty face again for a while.Red lipstick and have a height of more than, I almost 20 cm out of doors is expensive. Call me to go inside!"Are you sincere love good inside." my tears is not happy, but sit long until the cramp กิน! Almost can't stand up. Why did you let me sit wait set 3 hours. But above all, the job!I got to get this job even anguish from cramp I must not miss this. I walk by the beautiful office into the room through the door, expensive, can't help out rubbed it a little to brag that friends have rubbed the expensive.Talk to yourself in a first hand forget it softly and smooth and walk in the room. In the older man the one sitting on the big chair, please let me sit next to him and ask a question me a lot."We regret it gets you into." I don't know why didn't you answer while the interview which I'm sure answer to the point of every question and he seems to want me in with the ability that I have."Why, yes," and he answered back with the answer that I want to have to go to the clinic surgery. "Ah, at your chest to we don't accept employees small breasts.". I could scream.!! Shit!!!!I'm walking out the room in anger do not say goodbye to any Walk out of this company quickly didn't want to be a second. I walked around with emotional upset. Don't get angry or mad mad not to get the company own small breastsToday I feel very tired from a long 3 hours cramp. Find bugs that company staff in the chest. I'll see what worse have more.No need to fight a bus is compressed on cans. When there's a car now!!!The bus line through the dormitory I'm moor label. I have little ยนิ speaker height D less than Thai women general must run to the bus at the light don't want that would have to wait a bit longer than the bus will last.I was a fat people were thrown from the car door mail away. Why why why!!!! when I get to the bus by bus running car door is closed. With the car off the black smoke left full of my face...Will anyone unlucky than me? Mm. I was waiting for the bus stop to sit back again with a face with a black dirt on face. Thinking life's problems while I got up and went back to the dormitory without waiting for the bus. Get it since ก็ไหนๆ.