เมื่อก่อนตอนที่ฉันอยู่มัธยม ฉันรู้สึกมีความสุขมากเพราะได้อยู่กับยาย กับน้า และทุกๆวันเราก็กินข้าวพร้อมหน้า ยายคอยปลุกฉันตื่นไปโรงเรียนตอนเช้า ทำกับข้าวให้กินตอนเย็น ตอนนั้นฉันก็มีแต่เรียน ตั้งใจเรียนอย่างเดียว ไม่เคยคิดว่าจะได้ออกจากบ้าน พอฉันเรียนจบ จะเข้ามหาลัย ฉันก็รู้สึกดีใจ แต่ฉันไม่เคยออกไปไหนคนเดียว ไม่เคยอยู่หอคนเดียว ฉันรู้รู้สึกเหงา โดเดียว และคิดถึงยายมาก จากที่เคยอยู่บ้านอยู่กับผู้คนมากมาย แต่ต้องย้ายมาอยู่หอคนเดียวฉันรู้สึกใจหาย แต่พอได้มาเรียนที่มหาลัย ฉันก็ได้รู้อะไรมากมาย รู้หลายๆสิ่งหลายๆอย่าง ได้รู้โลกกว้างมากขึ้น รู้จักนิสัยคนมากขึ้น ต้องขยันเรียนมากขึ้นเพราะโรงเรียนกับมหาลัยไม่เหมือนกัน ฉันต้องกินข้าวเองไปไหนคนเดียว ต้องช่วยเหลือตัวเอง ถ้าถึงวันหยุดฉันก็กลับบ้าน แต่ถึงยังไงก้ต้องกลับมาใช้ชีวิตแบบเดิม การที่อยู่ได้มาเรียนที่มหาลัย ได้ออกมาเรียนที่ไกลบ้าน ก็ทำให้ฉันเข้มแข็งมากขึ้น จากที่ขี่รถมอเตอร์ไซน์ไม่เป็นก็ขี่มอเตอร์ไซน์เป็น จากเป็นคนที่ไม่กล้าไปไหนคนเดียวก็กล้า การที่ได้ออกมาใช้ชีวิตแบบนี้ก็มีทั้งข้อดีและข้อเสีย แต่อย่างน้อย ทุกๆอย่าง ทุกๆวัน ก็คือประสบการณ์ที่สอนให้ฉันเข้มแข็งขึ้น