เรียงความ. เรื่องของฉันเด็กสาวบ้านน

เรียงความ. เรื่องของฉัน

เด็กสาวบ้านนาที่ฐานะยากจนคนหนึ่ง เธอวาดฝันมาตลอดว่าการมีปริญญาสักหนึ่งใบ จะทำช่วยให้เธอที่ชีวิตที่ดีขึ้น แต่เมื่อเธอเติบโตขึ้น ความจริงบางอย่างก็ปรากฎ

ฉัน ชื่อ ฐิติมา สัมมะดี ฉันเป็นเพียงลูกชาวไร่ชาวนาที่ฐานะค่อนข้างยากจน มีพี่น้อง3คน ฉันเป็นลูกสาวคนสุดท้าย และมีพี่ชาย2คน อายุเราห่างกันเป็นสิบปี เพราะตอนที่ฉันเกิด แม่ทำหมันไปแล้ว แต่ไม่รู้ฟ้าเห็นใจที่แม่อยากได้ลูกสาวหรือเปล่า ฉันจึงได้เกิดมา (ความจริงท่อรังไข่ที่ทำหมันไว้ มันเชื่อมหากัน ฉันจึงได้เกิดมา) เรามีบ้านหลังเล็กๆ ปลูกอยุ่ท้ายหมู่บ้าน มองจากหน้าบ้านถัดลงทางทิศตะวันตกเป็นไร่มันสำปะหลังของอา และท้องทุ่งนาที่กว้างใหญ่ อากาศทุกๆเช้า สดชื่นมาก ลมเย็นๆพัดกระทบหน้าเบาๆ ไม่มีควันรถ กลิ่นเหม็น เสียงดังให้รบกวนหู เป็นความสุขที่หาได้ในทุกๆเช้า
พอจบมัธยมปลาย ฉันก็เข้ากรุงเทพฯมาอบรมหลักสูตรระยะสั้นได้ประกาศนียบัตร"ผู้ช่วยเหลือผู้ป่วย" ฉันทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย แรกๆก็ไม่ได้สนใจการเรียนมากนั้น ขอลางานไปสอบได้ก็ค่อยไป ลางานไม่ได้ก็ไม่ไปสอบ ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าไม่มีวุฒิปริญญาฉันก็มีงาน มีเงิน และฉันก็มีแฟน เราคบหากันตั้งแต่ปี2549 จากเพื่อนของฉัน ชีวิตฉันมีความสุขกับการเป็นพนักงานขายในห้าง (ส่วนงานผู้ช่วยเหลือผู้ป่วย ฉันยังไม่อยากทำ เพราะคิดว่าทำเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่ตกงานแน่นอน ขอทำงานอื่นๆที่จำกัดในเรื่องอายุก่อน)
เมื่อมีแฟนก็ระงับการเรียนไปพักใหญ่ จนปี2554 เลิกกับแฟน ฉันสิ้นหวังกับชีวิต ลาออกจากงาน และมันก็เป็นจุดเปลี่ยนให้ฉันหันกลับมาเรียนอีกครั้ง ในที่สุดก็จบปริญญาตรีอย่างที่ตั้งใจไว้ ฝันในวัยเด็กของฉันเจิดจ้าขึ้นอีกครั้ง ความหวังที่คิดว่าใบปริญญาจะช่วยให้ฉันมีโอกาสทำงานที่ดีกว่าเดิม เงินเดือนสูงขึ้นกว่าเดิม จะอยู่ในกำมือของฉันแล้ว หลังจากจบ ฉันตัดสินใจลาออกจากโรงพยาบาล เพื่อเข้าทำงานบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง เงินเดือนสูงกว่า มีวันหยุดมากกว่าและความเครียดก็มากกว่าเช่นกัน ตลอดเวลาที่ทำงานบริษัทเอกชน ฉันมีแต่ความกังวล เพื่อนสนิทก็ไม่มี เวลาในแต่ละวันหมดไปอย่างเชื่องช้าและทรมาน ฉันไม่มีความสุขเลย
และในที่สุดฉันก็ลาออก
มาถึงจุดนี้ บางสิ่งสอนให้ฉันรู้และเข้าใจ ว่างานที่เงินเดือนมากกว่า มีเวลาพักมากกว่า งานสบายกว่า ไม่ใช่เครื่องพิสูจน์ว่าฉันจะมีความสุขกับการทำงาน ในขณะเดียวกันงานโรงพยาบาลที่ฉันทำ แม้ในแต่ละวันจะต้องพบกับคนเจ็บป่วยตลอดเวลา แต่ฉันกลับมีความสุขที่ได้ทำงาน ได้พูดคุยกับเพื่อนร่วมงานที่เข้าใจกัน ได้เห็นคนที่มารักษาหายดีกลับไป แม้เวลาที่ได้พัก หรือ กลับบ้านเกิดช่วงเทศกาลจะไม่มีเลยก็ตาม

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

Essay. My story.Young girl at the village poor. She drew dreams forever that there is degree one tattoo will help make her life better, but when she grows up. For some, it comes true. ฉัน ชื่อ ฐิติมา สัมมะดี ฉันเป็นเพียงลูกชาวไร่ชาวนาที่ฐานะค่อนข้างยากจน มีพี่น้อง3คน ฉันเป็นลูกสาวคนสุดท้าย และมีพี่ชาย2คน อายุเราห่างกันเป็นสิบปี เพราะตอนที่ฉันเกิด แม่ทำหมันไปแล้ว แต่ไม่รู้ฟ้าเห็นใจที่แม่อยากได้ลูกสาวหรือเปล่า ฉันจึงได้เกิดมา (ความจริงท่อรังไข่ที่ทำหมันไว้ มันเชื่อมหากัน ฉันจึงได้เกิดมา) เรามีบ้านหลังเล็กๆ ปลูกอยุ่ท้ายหมู่บ้าน มองจากหน้าบ้านถัดลงทางทิศตะวันตกเป็นไร่มันสำปะหลังของอา และท้องทุ่งนาที่กว้างใหญ่ อากาศทุกๆเช้า สดชื่นมาก ลมเย็นๆพัดกระทบหน้าเบาๆ ไม่มีควันรถ กลิ่นเหม็น เสียงดังให้รบกวนหู เป็นความสุขที่หาได้ในทุกๆเช้า พอจบมัธยมปลาย ฉันก็เข้ากรุงเทพฯมาอบรมหลักสูตรระยะสั้นได้ประกาศนียบัตร"ผู้ช่วยเหลือผู้ป่วย" ฉันทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย แรกๆก็ไม่ได้สนใจการเรียนมากนั้น ขอลางานไปสอบได้ก็ค่อยไป ลางานไม่ได้ก็ไม่ไปสอบ ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าไม่มีวุฒิปริญญาฉันก็มีงาน มีเงิน และฉันก็มีแฟน เราคบหากันตั้งแต่ปี2549 จากเพื่อนของฉัน ชีวิตฉันมีความสุขกับการเป็นพนักงานขายในห้าง (ส่วนงานผู้ช่วยเหลือผู้ป่วย ฉันยังไม่อยากทำ เพราะคิดว่าทำเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่ตกงานแน่นอน ขอทำงานอื่นๆที่จำกัดในเรื่องอายุก่อน) เมื่อมีแฟนก็ระงับการเรียนไปพักใหญ่ จนปี2554 เลิกกับแฟน ฉันสิ้นหวังกับชีวิต ลาออกจากงาน และมันก็เป็นจุดเปลี่ยนให้ฉันหันกลับมาเรียนอีกครั้ง ในที่สุดก็จบปริญญาตรีอย่างที่ตั้งใจไว้ ฝันในวัยเด็กของฉันเจิดจ้าขึ้นอีกครั้ง ความหวังที่คิดว่าใบปริญญาจะช่วยให้ฉันมีโอกาสทำงานที่ดีกว่าเดิม เงินเดือนสูงขึ้นกว่าเดิม จะอยู่ในกำมือของฉันแล้ว หลังจากจบ ฉันตัดสินใจลาออกจากโรงพยาบาล เพื่อเข้าทำงานบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง เงินเดือนสูงกว่า มีวันหยุดมากกว่าและความเครียดก็มากกว่าเช่นกัน ตลอดเวลาที่ทำงานบริษัทเอกชน ฉันมีแต่ความกังวล เพื่อนสนิทก็ไม่มี เวลาในแต่ละวันหมดไปอย่างเชื่องช้าและทรมาน ฉันไม่มีความสุขเลยและในที่สุดฉันก็ลาออก มาถึงจุดนี้ บางสิ่งสอนให้ฉันรู้และเข้าใจ ว่างานที่เงินเดือนมากกว่า มีเวลาพักมากกว่า งานสบายกว่า ไม่ใช่เครื่องพิสูจน์ว่าฉันจะมีความสุขกับการทำงาน ในขณะเดียวกันงานโรงพยาบาลที่ฉันทำ แม้ในแต่ละวันจะต้องพบกับคนเจ็บป่วยตลอดเวลา แต่ฉันกลับมีความสุขที่ได้ทำงาน ได้พูดคุยกับเพื่อนร่วมงานที่เข้าใจกัน ได้เห็นคนที่มารักษาหายดีกลับไป แม้เวลาที่ได้พัก หรือ กลับบ้านเกิดช่วงเทศกาลจะไม่มีเลยก็ตาม

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 3:

The essay. I

the girl at the poor man. She'd always imagined that there is a degree one bill. Will make her a better life, but when she grows up. Some truth appears

.My name is thitima interview. I was just a child Medina peasant status quite poor, with brothers 3 people. I am the daughter last, and a brother 2 people. Our age difference for ten years. Because when I was born, I castrate.I was born (the fallopian tube that vasectomy. It connects to. I was born). We have a small house, planted in the end of the village Look from the next house down the west, a dressing of ah. And fields minutes vast.Refreshing cold wind blows gently, no impact face smoke, odor, noise noise ear, is happy to find every morning!After graduation from high school. I came to Bangkok short course training diploma "helper" I work with patients to school. First it is not interested in learning it. Leave of absence to take the exam can go work, not was not to take the examination.Money and I have a girlfriend, we're seeing each other since the year 2549 from my friend. I have a happy life with the sales in the store. Section helper (patient. I don't want to do, because I think do it anytime, no job, of course.
.