กวีได้เปรียบแสงจันทร์ที่สว่างนวลซึ่งทอดเข้ามาในห้องนอนมาตกตรงหน้าเตียง เสมือนกับหยาดน้ำค้างแข็งที่พราวอยู่บนพื้นดิน ในบรรยากาศแบบนี้ช่างดูเงียบเหงา กวีได้เงยหน้าขึ้นทอดทัศนาแสงจันทร์ที่สุกสว่าง แล้วก็ก้มหน้าลงทอดถอนใจคิดถึงบ้านเก่าของตนในชนบท
เครดิต ท่านถานไถลิ่วหลง