ผู้ฟ้องคดีฟ้องว่า ผู้ฟ้องคดีได้ทำสั

ผู้ฟ้องคดีฟ้องว่า ผู้ฟ้องคดีได้ทำสัญญารับจ้างก่อสร้างถนนลูกรังสายสมุทรปราการ-สมุทรสาคร กับผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ โดยกำหนดระยะเวลาก่อสร้างให้แล้วเสร็จภายใน ๔๒๐ วัน แต่เนื่องจากผู้ถูกฟ้องคดีไม่สามารถส่งมอบพื้นที่ให้ผู้ฟ้องคดีได้รวมระยะเวลา ๙๗ วัน หลังจากรับมอบพื้นที่ก่อสร้างแล้ว ผู้ฟ้องคดีเจออุปสรรคเกี่ยวกับน้ำท่วมบริเวณก่อสร้าง ทำให้ ผู้ฟ้องคดีไม่สามารถดำเนินการก่อสร้างให้แล้วเสร็จตามที่ระบุไว้ในสัญญา ผู้ฟ้องคดีจึงได้มีหนังสือลงวันที่ ๑๔ ตุลาคม ๒๕๔๕ แจ้งเหตุอุปสรรคดังกล่าวและขอขยายระยะเวลาตามสัญญาและได้มีหนังสือลงวันที่ ๕ พฤศจิกายน ๒๕๔๕ ถึงประธานคณะกรรมการตรวจการจ้างเพื่อขอขยายระยะเวลาตามสัญญาออกไปอีก ผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๒ มีมติไม่ขยายระยะเวลาก่อสร้าง โดยอ้างว่าสภาพน้ำท่วมขึ้นลงตามธรรมชาติ ซึ่งอาจมีบางช่วงเวลามีระดับน้ำสูงมาก แต่มิได้ท่วมขังพื้นที่ก่อสร้างตลอดเวลา ผู้ฟ้องคดีจึงมีหนังสือถึงผู้ว่าราชการจังหวัดสมุทรปราการโต้แย้งผลการพิจารณาคำอุทธรณ์ที่ไม่ขยายระยะเวลาตามสัญญา ต่อมาผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ ได้มีหนังสือแจ้งผู้ฟ้องคดีความว่า ภาวะน้ำท่วมบริเวณสถานที่ก่อสร้างดังกล่าวเกิดจากสภาพน้ำขึ้นลงตามธรรมชาติ มิใช่เหตุสุดวิสัยที่จะพิจารณาขยายระยะเวลาของสัญญาจ้างตามข้อ ๑๓๙ (๒) ของระเบียบสำนักนายกรัฐมนตรีว่าด้วยการพัสดุ พ.ศ.๒๕๓๕ จึงไม่สามารถขยายระยะเวลาก่อสร้าง ผู้ฟ้องคดีเห็นว่าการวินิจฉัยไม่ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญาเป็นการใช้ดุลพินิจโดยมิชอบ ไม่เป็นธรรมต่อผู้ฟ้องคดีและเป็นคำสั่งทางปกครองที่ทำให้ผู้ฟ้องคดีเสียหายต้องถูกปรับตามสัญญา ขอให้เพิกถอนคำสั่งไม่ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญาและให้ผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองอนุมัติให้ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญาดังกล่าวให้แก่ผู้ฟ้องคดี

ศาลปกครองชั้นต้นตรวจพิจารณาคำฟ้องแล้วเห็นว่า การพิจารณาอนุมัติหรือไม่อนุมัติให้ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญาเป็นการใช้สิทธิตามสัญญา มิใช่เป็นการใช้อำนาจทางปกครอง คำสั่งของผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ ที่ไม่อนุมัติให้ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญา จึงมิใช่คำสั่งทางปกครอง และกรณียังมิได้มีข้อโต้แย้งเกี่ยวกับสัญญาทางปกครอง ส่วนคำขอที่ขอให้ศาลมีคำสั่งให้ผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองอนุมัติให้ขยายระยะเวลาตามสัญญาให้แก่ผู้ฟ้องคดีนั้น ศาลปกครองไม่อาจมีคำบังคับให้ขยายระยะเวลาดังกล่าวได้ ผู้ฟ้องคดีจึงมิใช่ผู้มีสิทธิฟ้องคดีตามมาตรา ๔๒ วรรคหนึ่ง แห่ง พ.ร.บ.จัดตั้งศาลปกครองฯ จึงมีคำสั่งไม่รับคำฟ้องไว้พิจารณาและให้จำหน่ายคดีออกจากสารบบความ

ศาลปกครองสูงสุดวินิจฉัยว่า โดยที่ข้อ ๒๑ ของสัญญาดังกล่าวกำหนดว่า ในกรณีที่มีเหตุสุดวิสัยหรือเหตุใด ๆ ทำให้ผู้รับจ้างไม่สามารถทำงานให้แล้วเสร็จตามกำหนดเวลาอันมิใช่ความผิดของผู้รับจ้าง ผู้รับจ้างจะต้องแจ้งเหตุดังกล่าวให้ผู้ว่าจ้างทราบเพื่อขอขยายเวลาทำงาน ซึ่งการขยายกำหนดเวลาก่อสร้างตามสัญญาอยู่ในดุลพินิจของผู้ว่าจ้างที่จะพิจารณาตามที่เห็นสมควร ศาลปกครองไม่มีอำนาจกำหนดคำบังคับคู่สัญญาฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเพื่อให้กระทำการหรืองดเว้นกระทำการอย่างหนึ่งอย่างใดนอกเหนือหรือแตกต่างไปจากที่คู่สัญญาได้ตกลงกันไว้ในสัญญาได้ จึงเป็นคำขอที่ศาลไม่อาจกำหนดคำบังคับได้ตามมาตรา ๗๒ วรรคหนึ่ง(๓) แห่ง พ.ร.บ.จัดตั้งศาลปกครองฯ ผู้ฟ้องคดีจึงไม่มีสิทธิฟ้องผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ ตามมาตรา ๔๒ วรรคหนึ่ง แห่งพระราชบัญญัติดังกล่าวที่ผู้ฟ้องคดีอุทธรณ์ว่า ข้อ ๑๓๙ แห่งระเบียบสำนักนายกรัฐมนตรีว่าด้วยการพัสดุ พ.ศ.๒๕๓๕ เป็นเพียงแนวทางปฏิบัติเท่านั้นมิใช่เป็นอำนาจเด็ดขาดของฝ่ายปกครอง นั้น เห็นว่า ข้อกำหนดดังกล่าวปรากฏอยู่ในข้อ ๒๑ ของสัญญาที่พิพาทในคดีนี้ด้วย จึงเป็นดุลพินิจของผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ โดยผู้ว่าราชการจังหวัดสมุทรปราการในฐานะ ผู้ว่าจ้างที่จะพิจารณาขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญาที่ผู้ฟ้องคดีและผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ ได้ ตกลงกันไว้ ส่วนประเด็นที่ผู้ฟ้องคดีอุทธรณ์ว่า การอนุญาตหรือไม่อนุญาตให้ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญาเป็นการใช้อำนาจอันเป็นดุลพินิจของผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองแต่เพียงฝ่ายเดียว คำสั่งไม่อนุมัติให้ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญาจึงเป็นคำสั่งทางปกครอง กรณีจึงมีข้อโต้แย้งเกิดขึ้นแล้ว นั้น เป็นกรณีการใช้สิทธิที่กำหนดไว้ในสัญญาในฐานะผู้ว่าจ้างตามข้อ ๒๑ ของสัญญาดังกล่าว มิใช่เป็นการใช้อำนาจตามกฎหมายของเจ้าหน้าที่ที่มีผลเป็นการกระทบสิทธิของผู้ฟ้องคดี จึงมิใช่เป็นคำสั่งทางปกครองตามมาตรา ๕ แห่ง พ.ร.บ.วิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ.๒๕๓๙ สำหรับคำสั่งของผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๒ ที่ไม่อนุมัติให้ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญา นั้น ผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๒ มิใช่หัวหน้าส่วนราชการหรือเป็นผู้ว่าจ้างตามสัญญา จึงไม่มีอำนาจออกคำสั่งอนุมัติหรือไม่อนุมัติให้ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญา เหตุแห่งการฟ้องคดีนี้เกิดจากการที่ผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ ไม่อนุมัติให้ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญา ผู้ฟ้องคดีจึงเป็นผู้ไม่มีสิทธิฟ้องผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๒ ตามมาตรา ๔๒ วรรคหนึ่ง แห่ง พ.ร.บ.จัดตั้งศาลปกครองฯ ที่ศาลปกครองชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับคำฟ้องไว้พิจารณาชอบแล้ว

จึงมีคำสั่งยืนตามคำสั่งของศาลปกครองชั้นต้น

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

ผู้ฟ้องคดีฟ้องว่ายังผู้ฟ้องคดีได้ทำสัญญารับจ้างก่อสร้างถนนลูกรังสายสมุทรปราการกับผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ โดยกำหนดระยะเวลาก่อสร้างให้แล้วเสร็จภายใน ๔๒๐ วันแต่เนื่องจากผู้ถูกฟ้องคดีไม่สามารถส่งมอบพื้นที่ให้ผู้ฟ้องคดีได้รวมระยะเวลา ๙๗ วันหลังจากรับมอบพื้นที่ก่อสร้างแล้วผู้ฟ้องคดีเจออุปสรรคเกี่ยวกับน้ำท่วมบริเวณก่อสร้างทำให้ผู้ฟ้องคดีไม่สามารถดำเนินการก่อสร้างให้แล้วเสร็จตามที่ระบุไว้ในสัญญาผู้ฟ้องคดีจึงได้มีหนังสือลงวันที่ ๑๔ ตุลาคม ๒๕๔๕ แจ้งเหตุอุปสรรคดังกล่าวและขอขยายระยะเวลาตามสัญญาและได้มีหนังสือลงวันที่ ๕ พฤศจิกายน ๒๕๔๕ ถึงประธานคณะกรรมการตรวจการจ้างเพื่อขอขยายระยะเวลาตามสัญญาออกไปอีกผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๒ มีมติไม่ขยายระยะเวลาก่อสร้างโดยอ้างว่าสภาพน้ำท่วมขึ้นลงตามธรรมชาติซึ่งอาจมีบางช่วงเวลามีระดับน้ำสูงมากแต่มิได้ท่วมขังพื้นที่ก่อสร้างตลอดเวลาผู้ฟ้องคดีจึงมีหนังสือถึงผู้ว่าราชการจังหวัดสมุทรปราการโต้แย้งผลการพิจารณาคำอุทธรณ์ที่ไม่ขยายระยะเวลาตามสัญญาต่อมาผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ ได้มีหนังสือแจ้งผู้ฟ้องคดีความว่าภาวะน้ำท่วมบริเวณสถานที่ก่อสร้างดังกล่าวเกิดจากสภาพน้ำขึ้นลงตามธรรมชาติมิใช่เหตุสุดวิสัยที่จะพิจารณาขยายระยะเวลาของสัญญาจ้างตามข้อ ๑๓๙ (๒) ของระเบียบสำนักนายกรัฐมนตรีว่าด้วยการพัสดุพ.ศ.๒๕๓๕จึงไม่สามารถขยายระยะเวลาก่อสร้างผู้ฟ้องคดีเห็นว่าการวินิจฉัยไม่ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญาเป็นการใช้ดุลพินิจโดยมิชอบไม่เป็นธรรมต่อผู้ฟ้องคดีและเป็นคำสั่งทางปกครองที่ทำให้ผู้ฟ้องคดีเสียหายต้องถูกปรับตามสัญญาขอให้เพิกถอนคำสั่งไม่ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญาและให้ผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองอนุมัติให้ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญาดังกล่าวให้แก่ผู้ฟ้องคดี ศาลปกครองชั้นต้นตรวจพิจารณาคำฟ้องแล้วเห็นว่าการพิจารณาอนุมัติหรือไม่อนุมัติให้ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญาเป็นการใช้สิทธิตามสัญญามิใช่เป็นการใช้อำนาจทางปกครองคำสั่งของผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ ที่ไม่อนุมัติให้ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญาจึงมิใช่คำสั่งทางปกครองและกรณียังมิได้มีข้อโต้แย้งเกี่ยวกับสัญญาทางปกครองส่วนคำขอที่ขอให้ศาลมีคำสั่งให้ผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองอนุมัติให้ขยายระยะเวลาตามสัญญาให้แก่ผู้ฟ้องคดีนั้นศาลปกครองไม่อาจมีคำบังคับให้ขยายระยะเวลาดังกล่าวได้ผู้ฟ้องคดีจึงมิใช่ผู้มีสิทธิฟ้องคดีตามมาตรา ๔๒ วรรคหนึ่งแห่งพ.ร.บ.จัดตั้งศาลปกครองฯ จึงมีคำสั่งไม่รับคำฟ้องไว้พิจารณาและให้จำหน่ายคดีออกจากสารบบความ ศาลปกครองสูงสุดวินิจฉัยว่าโดยที่ข้อ ๒๑ ของสัญญาดังกล่าวกำหนดว่าในกรณีที่มีเหตุสุดวิสัยหรือเหตุใดๆ ทำให้ผู้รับจ้างไม่สามารถทำงานให้แล้วเสร็จตามกำหนดเวลาอันมิใช่ความผิดของผู้รับจ้างผู้รับจ้างจะต้องแจ้งเหตุดังกล่าวให้ผู้ว่าจ้างทราบเพื่อขอขยายเวลาทำงานซึ่งการขยายกำหนดเวลาก่อสร้างตามสัญญาอยู่ในดุลพินิจของผู้ว่าจ้างที่จะพิจารณาตามที่เห็นสมควรศาลปกครองไม่มีอำนาจกำหนดคำบังคับคู่สัญญาฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเพื่อให้กระทำการหรืองดเว้นกระทำการอย่างหนึ่งอย่างใดนอกเหนือหรือแตกต่างไปจากที่คู่สัญญาได้ตกลงกันไว้ในสัญญาได้จึงเป็นคำขอที่ศาลไม่อาจกำหนดคำบังคับได้ตามมาตรา ๗๒ วรรคหนึ่ง(๓)แห่งพ.ร.บ.จัดตั้งศาลปกครองฯ ผู้ฟ้องคดีจึงไม่มีสิทธิฟ้องผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ ตามมาตรา ๔๒ วรรคหนึ่งแห่งพระราชบัญญัติดังกล่าวที่ผู้ฟ้องคดีอุทธรณ์ว่า ข้อ ๑๓๙ แห่งระเบียบสำนักนายกรัฐมนตรีว่าด้วยการพัสดุพ.ศ.๒๕๓๕เป็นเพียงแนวทางปฏิบัติเท่านั้นมิใช่เป็นอำนาจเด็ดขาดของฝ่ายปกครองนั้นเห็นว่าข้อกำหนดดังกล่าวปรากฏอยู่ในข้อ ๒๑ ของสัญญาที่พิพาทในคดีนี้ด้วยจึงเป็นดุลพินิจของผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑โดยผู้ว่าราชการจังหวัดสมุทรปราการในฐานะผู้ว่าจ้างที่จะพิจารณาขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญาที่ผู้ฟ้องคดีและผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ ได้ตกลงกันไว้ส่วนประเด็นที่ผู้ฟ้องคดีอุทธรณ์ว่าการอนุญาตหรือไม่อนุญาตให้ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญาเป็นการใช้อำนาจอันเป็นดุลพินิจของผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองแต่เพียงฝ่ายเดียวคำสั่งไม่อนุมัติให้ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญาจึงเป็นคำสั่งทางปกครองกรณีจึงมีข้อโต้แย้งเกิดขึ้นแล้วนั้นเป็นกรณีการใช้สิทธิที่กำหนดไว้ในสัญญาในฐานะผู้ว่าจ้างตามข้อ ๒๑ ของสัญญาดังกล่าวมิใช่เป็นการใช้อำนาจตามกฎหมายของเจ้าหน้าที่ที่มีผลเป็นการกระทบสิทธิของผู้ฟ้องคดีจึงมิใช่เป็นคำสั่งทางปกครองตามมาตรา ๕ แห่งพ.ร.บ.วิธีปฏิบัติราชการทางปกครองพ.ศ.๒๕๓๙สำหรับคำสั่งของผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๒ ที่ไม่อนุมัติให้ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญานั้นผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๒ มิใช่หัวหน้าส่วนราชการหรือเป็นผู้ว่าจ้างตามสัญญาจึงไม่มีอำนาจออกคำสั่งอนุมัติหรือไม่อนุมัติให้ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญาเหตุแห่งการฟ้องคดีนี้เกิดจากการที่ผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ ไม่อนุมัติให้ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญาผู้ฟ้องคดีจึงเป็นผู้ไม่มีสิทธิฟ้องผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๒ ตามมาตรา ๔๒ วรรคหนึ่งแห่งพ.ร.บ.จัดตั้งศาลปกครองฯ ที่ศาลปกครองชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับคำฟ้องไว้พิจารณาชอบแล้ว จึงมีคำสั่งยืนตามคำสั่งของศาลปกครองชั้นต้น

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 2:

ผู้ฟ้องคดีฟ้องว่า กับผู้ถูกฟ้องคดีที่ 1 420 วัน 97 วันหลังจากรับมอบพื้นที่ก่อสร้างแล้ว ทำให้ ผู้ฟ้องคดีจึงได้มีหนังสือลง วันที่ 14 ตุลาคม 2545 5 พฤศจิกายน 2545 ผู้ถูกฟ้องคดีที่ 2 มีมติไม่ขยายระยะเวลาก่อสร้าง ต่อมาผู้ถูกฟ้องคดีที่ 1 ได้มีหนังสือแจ้งผู้ฟ้องคดีความ ว่า 139 (2) พ.ศ. 2535 จึงไม่สามารถขยายระยะเวลาก่อสร้าง มิใช่เป็นการใช้อำนาจทางปกครองคำสั่ง ของผู้ถูกฟ้องคดีที่ 1 จึงมิใช่คำสั่งทางปกครอง 42 วรรคหนึ่งแห่งพ. ร. บ. จัดตั้งศาลปกครองฯ โดยที่ข้อ 21 ของสัญญาดังกล่าวกำหนดว่าในกรณี ที่มีเหตุสุดวิสัยหรือเหตุใด ๆ 72 วรรคหนึ่ง (3) แห่งพ. ร. บ. จัดตั้งศาลปกครองฯ 1 ตามมาตรา 42 วรรคหนึ่ง ข้อ 139 พ.ศ. 2535 นั้นเห็นว่าข้อกำหนดดังกล่าวปรากฏอยู่ ในข้อ 21 ของสัญญาที่พิพาทในคดีนี้ด้วย 1 1 ได้ตกลงกันไว้ กรณีจึงมีข้อโต้แย้งเกิดขึ้นแล้ว นั้น 21 ของสัญญาดังกล่าว 5 แห่งพ. ร. บ. วิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. 2539 สำหรับคำสั่งของผู้ถูกฟ้องคดี ที่ 2 นั้นผู้ถูกฟ้องคดีที่ 2 1 2 ตามมาตรา 42 วรรคหนึ่งแห่งพ. ร. บ. จัดตั้งศาลปกครองฯ

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 3:

ผู้ฟ้องคดีฟ้องว่าผู้ฟ้องคดีได้ทำสัญญารับจ้างก่อสร้างถนนลูกรังสายสมุทรปราการ - สมุทรสาครกับผู้ถูกฟ้องคดีที่๑โดยกำหนดระยะเวลาก่อสร้างให้แล้วเสร็จภายใน๔๒๐ได้รับเลือกตั้งผ่านกระบวนการประชาธิปไตยของพม่าแต่เนื่องจากผู้ถูกฟ้องคดีไม่สามารถส่งมอบพื้นที่ให้ผู้ฟ้องคดีได้รวมระยะเวลา๙๗หลังจากรับมอบพื้ได้รับเลือกตั้งผ่านกระบวนการประชาธิปไตยของพม่า นที่ก่อสร้างแล้วผู้ฟ้องคดีเจออุปสรรคเกี่ยวกับน้ำท่วมบริเวณก่อสร้างทำให้ผู้ฟ้องคดีไม่สามารถดำเนินการก่อสร้างให้แล้วเสร็จตามที่ระบุไว้ในสัญญาผู้ฟ้องคดีจึงได้มีหนังสือลงวันที่๑๔ตุลาคม๒๕๔๕แจ้งเหตุอุปสรรคดังกล่าวและขอขยายระยะเวลาตามสัญญาและได้มีหนังสือ ลงวันที่๕พฤศจิกายน๒๕๔๕ถึงประธานคณะกรรมการตรวจการจ้างเพื่อขอขยายระยะเวลาตามสัญญาออกไปอีกผู้ถูกฟ้องคดีที่๒มีมติไม่ขยายระยะเวลาก่อสร้างโดยอ้างว่าสภาพน้ำท่วมขึ้นลงตามธรรมชาติซึ่งอาจมีบางช่วงเวลามีระดับน้ำสูงมากแต่มิได้ท่วมขังพื้นที่ก่อสร้างตลอดเวลาผู ้ฟ้องคดีจึงมีหนังสือถึงผู้ว่าราชการจังหวัดสมุทรปราการโต้แย้งผลการพิจารณาคำอุทธรณ์ที่ไม่ขยายระยะเวลาตามสัญญาต่อมาผู้ถูกฟ้องคดีที่๑ได้มีหนังสือแจ้งผู้ฟ้องคดีความว่าภาวะน้ำท่วมบริเวณสถานที่ก่อสร้างดังกล่าวเกิดจากสภาพน้ำขึ้นลงตามธรรมชาติมิใช่เหตุสุดวิส ัยที่จะพิจารณาขยายระยะเวลาของสัญญาจ้างตามข้อ๑๓๙ ( ๒ ) ของระเบียบสำนักนายกรัฐมนตรีว่าด้วยการพัสดุพ . ศ๒๕๓๕จึงไม่สามารถขยายระยะเวลาก่อสร้างผู้ฟ้องคดีเห็นว่าการวินิจฉัยไม่ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญาเป็นการใช้ดุลพินิจโดยมิชอบไม่เป็นธรรมต่อผู้ฟ้องคดีและเป็นคำ . สั่งทางปกครองที่ทำให้ผู้ฟ้องคดีเสียหายต้องถูกปรับตามสัญญาขอให้เพิกถอนคำสั่งไม่ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญาและให้ผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองอนุมัติให้ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญาดังกล่าวให้แก่ผู้ฟ้องคดีศาลปกครองชั้นต้นตรวจพิจารณาคำฟ้องแล้วเห็นว่าการพิจารณาอนุมัติหรือไม่อนุมัติให้ขยายระยะเวลาก่อสร้างตามสัญญาเป็นการใช้สิทธิตามสัญญามิใช่เป็นการใช้อำนาจทางปกครองคำสั่งของผู้ถูกฟ้องคดีที่๑ที่ไม่อนุมัติให้ขยายระยะเวลาก่อสร้างต