ดิฉันชื่อนางสาวกุลสินี ตุ่นหนิ้ว เก

ดิฉันชื่อนางสาวกุลสินี ตุ่นหนิ้ว เกิดเมื่อวันที่ 6 เดือนธันวาคมพุทธศักราช 2539 ปัจจุบันอายุ 18 ปี มีพี่น้องร่วมบิดามารดา 2 คน คือ นางสาวเกตุวลี ตุ่นหนิ้ว อายุ 28 ปี และตัวดิฉันเอง
บิดาชื่อนายวิรัตน์ ตุ่นหนิ้ว อายุ 53 ปี ประกอบอาชีพรับจ้างทั่วไป
มารดาชื่อนางอำพร ตุ่นหนิ้ว อายุ 45 ปี ประกอบอาชีพค้าขายทั่วไป
ปัจจุบันอาศัยอยู่บ้านเลขที่ 36/1 หมู่ 5 ตำบลแม่ถอด อำภูเถิน จังหวัดลำปาง
เข้าศึกษาในระดับอนุบาลจนถึงระดับชั้นมัธยมศึกษาที่โรงเรียนนาบ้านไร่วิทยา อำเภอเถิน
จังหวัดลำปาง
ดิฉันเกิดมาในครอบครัวที่อบอุ่น มีทั้งพ่อ แม่ พี่ ลุง ป้า ตา ยาย ปู่ และ ย่า ซึ่งถือได้ว่าเป็นครอบครัวใหญ่ พ่อของดิฉันมีอาชีพรับจ้างทั่วไป ส่วนแม่ก็มีอาชีพค้าขาย แม่เริ่มค้าขายเมื่อตอนที่ดิฉันประมาณ 8 ขวบ หลังเลิกเรียนทุกวันดิฉันต้องรีบกลับบ้านไปช่วยแม่ขายของที่ตลาด กลับจากตลาดก็ประมาณ 1 ทุ่ม ไม่ค่อยได้ออกไปเล่นข้างนอกกับเพื่อนๆเท่าไหร่ ส่วนเรื่องเรียนดิฉันก็เต็มที่ไม่เคยทิ้ง ทำกิจกรรมทุกอย่างของโรงเรียนเมื่อได้รับมอบหมาย ไม่ว่าจะเป็นแข่งทักษะวิชาการ กีฬา การแสดง ซึ่งมันทำให้ดิฉันได้ประสบการณ์มากมายจากการเรียนและการทำกิจกรรม ในโรงเรียนประถมศึกษาแห่งนี้ เมื่อเรียนในระดับมัธยมศึกษา แน่นอนว่าเรียนก็เริ่มหนัก
เพื่อนก็เริ่มเข้ามามีบทบาทในการใช้ชีวิตมากขึ้น ความรับผิดชอบก็เพิ่มมากขึ้นเช่นกัน
จากการเรียนแค่วันจันทร์ถึงวันศุกร์ ก็เพิ่มมาเรียนพิเศษทั้งวันเสาร์และวันอาทิตย์ แต่ดิฉันก็ยังต้องไปช่วยแม่ขายของที่ตลาดทุกเย็น เพื่อนชวนไปไหนมาไหนก็ไม่ค่อยได้ไปกับเพื่อน ชีวิตเหมือนอยู่แต่ในกรอบไปไหนมาไหนพ่อก็ต้องคอยไปรับไปส่ง มีแค่เรียนกับช่วยแม่ขายของ บางครั้งก็แอบน้อยใจที่ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหน ไม่ค่อยได้ออกไปเล่นกับเพื่อนๆ แต่พอโตขึ้นดิฉันก็เริ่มเข้าใจชีวิตตัวเองมากขึ้น เริ่มเข้าใจพ่อกับแม่ เริ่มเข้าใจอะไรหลายๆอย่าง การที่ดิฉันตั้งใจผลออกมาก็ทำให้ดิฉันและครอบครัวภาคภูมิใจ และการที่ดิฉันได้ไปช่วยแม่ขายของตลาดตั้งแต่เด็กจนโต มันทำให้ดิฉันได้รู้จักคนหลายรูปแบบ ได้รู้จักการแก้ปัญหาเฉพาะหน้า รู้จักการเจรจากับผู้ใหญ่ รู้จักการวางตัว จากที่ดิฉันเคยคิดมาตลอดว่า เรียนก็หนักอยู่แล้วยังต้องมาช่วยแม่ขายของทุกเย็นชีวิตก็ไม่เป็นอิสระเหมือนเพื่อน พอมาวันหนึ่งดิฉันมองหน้าซึ่งใบหน้าของแม่บ่งบอกถึงอาการเหนื่อยมาก แต่แม่ก็เลือกที่จะไม่พูดว่าเหนื่อย มันทำให้ดิฉันคิดขึ้นมาได้ว่า ชีวิตแต่ละคนไม่เหมือนกัน
หน้าที่ ความรับผิดชอบของแต่ละคนไม่เหมือนกัน เพื่อนบางคนเลิกเรียนไปไม่ต้องทำอะไร
กลับบ้านไปนอน ทำงานบ้าน ทำการบ้าน แค่นั้น เพราะพ่อกับแม่เขาไม่ได้มีอาชีพค้าขาย
หลังจากนั้นมาดิฉันจึงไม่เคยคิดน้อยใจตัวเองอีกเลย เพราะถือว่าการได้ช่วยแบ่งเบาภาระ
ให้กับพ่อแม่ถือเป็นสิ่งที่ดี และถือเป็นสิ่งที่ลูกทุกคนต้องปฏิบัติ ดิฉันภูมิใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกแม่ค้า
เพราะสิ่งที่ได้กลับคืนมามันคุ้มมาก ปัจจุบันดิฉันก็ได้เข้าศึกษาต่อในระดับปริญญาตรี คณะครุศาสตร์ สาขาการประถมศึกษาที่ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต นี่ถือเป็นความสำเร็จอีกหนึ่งก้าวที่ดิฉันสามารถเข้ามาศึกษาต่อในคณะที่ตัวเองและครอบครัวชอบ การได้เรียนรู้สิ่งต่างๆในรั้วมหาวิทยาลัย ทั้งจากอาจารย์ จากเพื่อนๆ ทำให้ดิฉันได้ทั้งความรู้และประสบการณ์ในการดำรงชีวิต
การมาใช้ชีวิตอยู่ในเมืองที่วุ่นวายแห่งนี้ การที่ต้องเผชิญหน้ากับปัญหาตามลำพัง มันทำให้ชีวิตของดิฉันแกร่งขึ้น

อนาคตของดิฉันคือการเรียนจบไปเป็นครู ดิฉันตั้งใจไว้ว่าถ้าเลือกบรรจุได้ ดิฉันจะเลือกไปบรรจุที่โรงเรียนประถมที่ดิฉันจบมา จะกลับไปช่วยพัฒนาโรงเรียน ชุมชนหมู่บ้านของดิฉันเอง ดิฉันจะตั้งใจเก็บเกี่ยวประสบการณ์ต่างๆ ให้ได้มากที่สุด
อนาคตไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แค่ทำทุกๆวันให้ดีที่สุดก็พอ

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

My name is Ms. Kunsini Tunnio. Born on 6 December, the current age of 18 Buddhist era 2539 (1996) years sharing parents, 2 brothers who is 28-year-old Ms. Ketuwali Tunnio and my own. His father's name, age 53 years, Mr. Wirat Tunnio hire general careers. Mothers name Mrs. Amphon Tunnio, age 45 years, a career general trading. The current residents of House No. 36/1 Moo 5 Tambon Phu Thoen, Lampang, Mae early cracking. Students in kindergarten up to secondary school level na ban Rai district science Thoen. Lampang province I was born in a warm family with both parents and grandfather grandmother uncle aunt brother Ta-ya, which is regarded as a big family. My father is a professional hire General. She is a professional trading section. The mother began trading when I was about 8 years old at after school every day, I have to hurry home to mother's market. Back from the market, it's not about throw away from playing outside with friends. I was learning the full story section that never left. All school activities, when they have been assigned, regardless of whether it is a technical skill, racing, sports, to show that it gives me a lot of experience from studying and activities. In this excellent elementary school When studying in the secondary level. Of course, the hard lessons, Friends began to arrive in greater life. Responsibilities, and more. จากการเรียนแค่วันจันทร์ถึงวันศุกร์ ก็เพิ่มมาเรียนพิเศษทั้งวันเสาร์และวันอาทิตย์ แต่ดิฉันก็ยังต้องไปช่วยแม่ขายของที่ตลาดทุกเย็น เพื่อนชวนไปไหนมาไหนก็ไม่ค่อยได้ไปกับเพื่อน ชีวิตเหมือนอยู่แต่ในกรอบไปไหนมาไหนพ่อก็ต้องคอยไปรับไปส่ง มีแค่เรียนกับช่วยแม่ขายของ บางครั้งก็แอบน้อยใจที่ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหน ไม่ค่อยได้ออกไปเล่นกับเพื่อนๆ แต่พอโตขึ้นดิฉันก็เริ่มเข้าใจชีวิตตัวเองมากขึ้น เริ่มเข้าใจพ่อกับแม่ เริ่มเข้าใจอะไรหลายๆอย่าง การที่ดิฉันตั้งใจผลออกมาก็ทำให้ดิฉันและครอบครัวภาคภูมิใจ และการที่ดิฉันได้ไปช่วยแม่ขายของตลาดตั้งแต่เด็กจนโต มันทำให้ดิฉันได้รู้จักคนหลายรูปแบบ ได้รู้จักการแก้ปัญหาเฉพาะหน้า รู้จักการเจรจากับผู้ใหญ่ รู้จักการวางตัว จากที่ดิฉันเคยคิดมาตลอดว่า เรียนก็หนักอยู่แล้วยังต้องมาช่วยแม่ขายของทุกเย็นชีวิตก็ไม่เป็นอิสระเหมือนเพื่อน พอมาวันหนึ่งดิฉันมองหน้าซึ่งใบหน้าของแม่บ่งบอกถึงอาการเหนื่อยมาก แต่แม่ก็เลือกที่จะไม่พูดว่าเหนื่อย มันทำให้ดิฉันคิดขึ้นมาได้ว่า ชีวิตแต่ละคนไม่เหมือนกัน Duties and responsibilities of each person. Some friends who quit studying to do nothing. Go home to sleep home homework. Because of my mother, he did not have a professional trading. After that, it's little wonder I never thought myself. Because it is considered to have helped lighten the burden.My mother is regarded as a good thing and something that everyone must practice balls. I am very proud to be born as a child of merchant. Because what it is worth so much. Currently I just got admission in the undergraduate Faculty of education to the suan Dusit rajabhat University students. This is another step to success that I can come to study in the Faculty itself and the family love. To learn things on the fence the whole university professors from friends cause I'm from both knowledge and life experience. To come to life in this modern city To face with a problem alone It makes my life.My future is to have a teacher. I intend to keep in mind that if you choose. I will choose to package the primary school that I came to the end. To get back to helping to improve the school. My own village community, I intend to experience. The future, no one knows what will happen? Just make every day to the best.

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 3:

My name is Miss D Sn mole หนิ้ว. Born on December in the present age 6 2539 18 years, the brothers 2 parents. Is Miss Kate phrases, mole หนิ้ว age 28 years and I
.Father's name you point mole หนิ้ว age 53 years sub-contract general
mother her name with blessing. ตุ่นห "age 45 years; general trading
. Currently living at 36 / 1 among 5 district I take off with mountain high school
.Studying in the kindergarten to secondary school at the school farm science Na Lampang Province, thoen

I was born in a warm family with the father, mother, brother, uncle, aunt, Grandpa, grandma, Grandpa and grandma, which held a large family. My father's occupation general contractor and the mother have professional trading. You start trading when I about 8 years old.Back from the market is about 1 pm. Don't go out and play with my friends very much. The school I am fully never left. All the activities of the school when the assigned. Whether it's academic skills competition sports show.In the primary property. When students in secondary school. Of course, studying it's getting harder
.