บทกลอนบทนี้เขียนถึงความรักของชายหนุ่มหญิงสาว มีอุปสรรคขัดขวาง ยากนักที่จะได้พบกัน แต่เมื่อโอกาสมาถึง หมื่นแสนล้านคำที่พรั่งพรูจากใจยังไม่สุดสิ้น เพียงพริบตาก็ต้องมาลาจาก เป็นช่วงเวลาที่สุดแสนยากยิ่งที่ต้องพลัดพรากอีกครา ขอผูกเป็นร้อยแก้วดังนี้:
เธอและฉันจะพบกันสักครั้งแสนลำบาก แต่ยามจากกลับรู้สึกยากยิ่งกว่าหลายเท่า ลมแห่งบูรพาสงบแล้ว มวลบุปผาต่างร่วงโรย หนอนไหมคลายไหมหมดก็สิ้นชีพ ดังเช่นความคิดถึงของฉันตราบชีวิตสิ้นจึงสงบ คราเมื่อเทียนเผาไหม้ คลายหยดเทียนดั่งน้ำตา รอเทียนเผาไหม้หมดจึงหยุดหลั่ง แต่น้ำตาแห่งความคิดถึงของฉัน ต้องรอวันตายมาเยือนเท่านั้นถึงหยุดไหล ยามเช้าส่องกระจกมองใบหน้า เห็นใบหน้าที่หมองคล้ำอีกทั้งผมที่เคยดกดำ มาบัดนี้ได้กลายขาวโพลนเสียแล้ว ยามค่ำคืนอ่านบทกลอน รู้สึกถึงแสงจันทร์ที่เย็นยะเยือก แม้ว่าที่อยู่ของเธอจะไม่ห่างไกลนัก แต่จนปัญญาที่จะได้พบกัน รู้สึกระทมทุกข์เหลือเกิน วานหน่อยได้ไหมนกเขียวที่อารีย์จ๋า ช่วยเป็นสื่อให้เราสอง ได้รู้ข่าวคราวกันบ้าง เพื่อปลอบประโลมใจคลายความคิดถึงและความทุกข์ต่อกัน