อนาคตของคนเราเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน และแน่นอนว่าอนาคตของเรา เราสามารถเป็นคนกำหนดได้ด้วยตัวเอง เช่นเดียวกับความชื่นชอบของคน เมื่อเวลาผ่านไปและเราโตขึ้นเราก็จะรู้ได้ด้วยตัวเองว่า สิิ่่งที่เราชื่นชอบหรือสนใจนั้น คือสิ่งที่คู่ควรและเหมาะสมกับตัวเราจริงๆหรือไม่
เมื่้อฉันเป็นเด็ก พ่อกับแม่ของฉันมักจะถามอยู่เสมอว่าถ้าโตมาอยากทำอาชีพอะไร ในตอนนั้นฉันจำได้แม่นเลยว่าอาชีพเดียวที่ฉันใฝ่ฝันคือแพทย์ ฉันจึงมักจะตอบพ่อกับแม่หรือทุกคนที่มาถามว่า เมื่อโตมาฉันจะทำอาชีพเป็นแพทย์ แต่พอเวลาผ่านไป ฉันโตขึ้นและได้เรียนรู้สิ่งต่างๆจนทำให้รู้ว่าอาชีพแพทย์กับฉันเป็นอะไรที่ไม่เหมาะสมกันเลย ฉันจึงไม่อยากเป็นแพทย์อีกต่อไป
และในตอนนี้ฉันมั่นใจแล้วว่าอาชีพที่ฉันใฝ่ฝันและเหมาะสมกับตัวของฉันจริงๆคืออาชีพนักพิสูจน์หลักฐาน เพราะฉันรู้ว่าตัวฉันเป็นคนที่เมื่ออยากรู้อะไรแล้วต้องรู้ให้ได้ด้วยฝีมือตัวเอง ฉันเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบพึ่งพาคนอื่นถ้าไม่จำเป็น และที่สำคัญที่สุดคือฉันรู้สึกว่าฉันมีความถนัดในสาขาวิชาที่สามารถทำให้ฉันเป็นนักพิสูจน์หลักฐานได้