ตานากับตาอิน บ้านแกอยู่ริมทะเล แกเป็นเพื่อนกัน แกเคยไปหาปลาตามชายทะเลด้วยกันเสมอ
แต่หาปลาได้น้อยไม่พอกิน ถ้าวันไรใครหาได้มาก คนนั้นก็ได้กินอิ่ม ถ้าได้น้อยก็กินไม่อิ่ม
อยู่มาวันหนึ่งเมื่อถึงเวลาจะไปหาปลา ตานาพูดกับตาอินว่า "เพื่อนเอ๋ยเพื่อน ธรรมเนียมที่เคยนั้นเราเลิกเสียเถิด
เรามาสัญญากันเสียใหม่จะดีกว่า คือถึงเวลาจะไปหาปลาเมื่อไรก็ให้แยกทางกันเสีย
ว่าใครชอบจะไปทางเหนือทางใต้หรือทางน้ําลึกน้ําตื้นอย่างไรก็ตามใจ แล้วแต่จะตกลงกันเมื่อเวลาที่จะไป
ถ้าได้ปลามาแล้วก็มาแบ่งปันกัน" ตาอินก็เห็นชอบด้วยจึงว่า "ดีแล้วที่แกว่า ชอบใจที่สุด"
เมื่อตานากับตาอินพูดกันตกลงแล้ว ตาอินที่ชอบไปหาทางน้ําตื้น ก็ไปหาปลาตามชายหาดทรายและในคลอง
ตานาก็ไปหาปลาที่ทะเลน้ําลึกๆ หาไปๆ ตานาก็เอาสวิงช้อนได้ปลาฉลามใหญ่ตัวหนึ่งแล้วก็กลับบ้าน
ฝ่ายตาอินไปหาปลาวันยังค่ำไม่ได้ปลาสักตัวเดียว พอเวลาเย็นก็กลับมาบ้าน
ตานานั่งคอยอยู่ พอเห็นตาอินกลับมามือเปล่าจึงถามว่า "เพื่อนได้ปลา กี่ตัว?"
ตาอินจึงว่า "ไปวันนี้ไม่ได้ปลาเลย"
ตานาหัวเราะแล้วจึงว่า "ไปทั้งวันจะหาปลาสักตัวเดียวก็ไม่ได้ ฉันไปครู่เดียวได้ปลาฉลามใหญ่มาตัวหนึ่ง
ปลาตัวนี้ฉันจะให้แกครึ่งหนึ่ง แต่ฉันจะเอาข้างหัว แกต้องเอาข้างหาง
พอตานาว่าเท่านั้น ตาอินก็โกรธจึงว่า "ฉันจะเอาข้างหัวแกต้องเอาข้างหาง
ตานาจึงว่า "ฉันเป็นผู้หาปลามาได้ฉันจึงจะเอาข้างหัว, แกหาปลาไม่ได้ฉันจะให้ข้างหางว่าอย่างนี้จะถูกหรือผิด?"
ตาอินจึงว่า "ว่าอย่างนั้นก็จริงอยู่, แต่เดิมทําไมจึงไม่พูดอย่างนี้เป็นแต่สัญญากันว่าหามาได้แล้วก็แบ่งกันเท่านั้น
ทีเมื่อได้ปลามาแล้วจะมาว่าคนนั้นได้ข้างหัวคนนี้ได้ข้างหาง อย่างนั้นอย่างนี้ไม่ยอม"
ตานากับตาอินโต้เถียงกันไปมา ไม่ตกลงกัน
ฝ่ายตาอยู่ไปซื้อกระดาษ จะทําว่าวขายเดินมาทางนั้น ตานากับตาอินกําลังเถียงกันวุ่นวาย พอเห็นตาอยู่ถือกระดาษเดินมา
ก็ดีใจ เชิญตาอยู่ขึ้นมาบนเรือนแล้วบอกเรื่องที่โต้เถียงกันนั้นให้ตาอยู่ช่วยตัดสิน
ตาอยู่จึงว่า "ถ้าจะให้ฉันตัดสินจริงๆ แล้ว ต้องเชื่อฟังคําของฉันทุกอย่าง"
ตานากับตาอินก็รับว่าจะเชื่อฟังคําทุกอย่าง ตาอยู่เอามีดตัดปลานั้นออก
๓ ท่อน แล้วบอกว่า “ให้ตานาได้ข้างหัวเพราะเขาเป็นผู้หามาได้ส่วนตาอินนั้นให้ข้างหาง ฉันเป็นผู้ตัดสินได้ตรงกลาง