วันนี้ฉันอ่านนิทานเรื่องหนึ่ง ชื่อเ

วันนี้ฉันอ่านนิทานเรื่องหนึ่ง ชื่อเรื่องว่า ตะปูของพ่อ ซึ่งเป็นเรื่องที่ฉันรู้สึกประทับใจมาก เรื่องมีอยู่ว่า " มีเด็กน้อยคนหนึ่งที่สีหน้าแสดงอารมณ์ไม่ค่อยจะดีนัก พ่อของเขาจึงให้ตะปูกับเขา 1 ถุง และบอกกับเขาว่า ”ทุกครั้งที่เขารู้สึกโมโห หรือโกรธใครสักคน ให้ตอกตะปู 1 ตัวเข้าไปกับรั้วที่หลังบ้าน”
วันแรกผ่านไป เด็กน้อยคนนั้นตอกตะปูเขาไปที่รั้วหลังบ้านถึง 37 ตัว และก็ค่อย ๆ ลดจำนวนลงเรื่อย ๆ ในแต่ละวันที่ผ่านไป ก็ลดจํานวนลง น้อยลง น้อยลง เพราะเขารู้สึกว่า การรู้จักควบคุมอารมณ์ของตนเองให้สงบ ง่ายกว่าการตอกตะปูตั้งเยอะและแล้ว หลังจากที่เขาสามารถควบคุมตนเองได้ดีขึ้นใจเย็นมากขึ้น เขาจึงเข้าไปพบกับพ่อ และบอกกับพ่อของเขาว่า เขาสามารถควบคุมอารมณ์ตนเองได้แล้ว ไม่มุทะลุเหมือนแต่ก่อนที่เคยเป็นมา พ่อยิ้ม และบอกกับลูกชายของเขาว่า ”ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงเจ้าต้องพิสูจน์ให้พ่อรู้ โดยทุกๆ ครั้งที่เขาสามารถควบคุมอารมณ์ฉุนเฉียวของตนเองได้ ให้ถอนตะปูออกจากรั้วหลังบ้าน 1 ตัว ทุกครั้ง” วันแล้ววันเล่า เด็กน้อยคนนั้นก็ค่อยๆ ถอนตะปูออก ทีละตัว จาก 1 เป็น 2 .... จาก 2 เป็น 3 จนในที่สุดตะปูทั้งหมดก็ถูกถอนออก จนหมด เด็กน้อยดีใจมากรีบวิ่งไปบอกกับพ่อเขาว่า “ฉันทำได้ ในที่สุดฉันก็ทำจนสำเร็จ !!” พ่อไม่ได้พูดอะไร แต่จูงมือลูกของเขาออกไปที่รั้วหลังบ้าน และบอกกับลูกว่า “ทำได้ดีมาก ลูกพ่อ และเจ้าลองมองกลับไปที่รั้วเหล่านั้นสิ เจ้าเห็นหรือไม่ว่า รั้วนั้นมันไม่เหมือนเดิม ไม่เหมือน..กับที่มันเคยเป็น จำไว้นะลูก เมื่อใดก็ตามที่เจ้าทำอะไรลงไปโดยใช้อารมณ์ สิ่งนั้นมันจะเกิดเป็นรอยแผล เหมือนกับการเอามีดที่แหลมคมไปแทงใครสักคน ต่อให้ใช้คำพูด ว่า “ขอโทษ” สักกี่หน ก็ไม่อาจลบความเจ็บปวด ไม่อาจลบรอยแผลที่เกิดขึ้นกับเขาคนนั้นได้"
หลังจากที่ฉันอ่านนิทานเรื่องนี้ ทำให้ฉันได้ข้อคิดหลายอย่างเเละทำให้ฉันรู้จักการใช้ชีวิตในสังคมโดยเฉพาะกันเพื่อน เพราะอย่างไรก็ตาม เพื่อนก็เปรียบเสมือน อัญมณีอันมีค่าที่หายาก เป็นคนที่ทำให้เรายิ้ม เป็นคนที่คอยให้กำลังใจ และยินดีเมื่อเราพบกับความสำเร็จ เป็นคนที่คอยปลอบใจเราเมื่อยามเศร้า ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเรา และจริงใจกับเราเสมอ ... แสดงให้เขาเห็น ว่าเราห่วงใยเขามากแค่ไหน และระวังสิ่งที่เราทำไป ไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือการกระทำ และจงจดจำไว้เสมอว่า " คำขอโทษ "ไม่ว่าเขาจะยกโทษให้เราหรือไม่ก็ตาม แต่สิ่งที่มันเกิดขึ้น คือ รอยร้าวที่เขาคงไม่อาจลืมมันได้ ...... ตลอดไป”

ผลลัพธ์ (จีน) 1:

今天，我读了一个故事。题为爸爸的指甲，这是我印象深刻的主题。有故事，"那里是一个面临显示情感很少的可怜的小男孩。他的父亲给了他一袋用 1 螺丝，于是对他说"每一次他感觉愤怒或愤怒，1，钉进了栅栏在房子的后面。第一天的传递。那些小的孩子钉，他对这所房子 37 个字符，和它后面的围栏逐渐式微传递的每一天，它是减少的数量少知道，因为他认为，控制自己的情绪，比指甲套，然后。在那之后，他是能够控制自己更好的更多的镇静。他会见了父亲，并告诉他的父亲，他能控制好情绪。但不是公然形式从来没有像前。爸爸笑着对他儿子说，"如果 true，所有者必须证明他知道每一次，他可以控制他的脾气，收回出后院篱笆 1 指甲。 天人然后逐步退出钉子拔出来，一次一个 1 EV。2 号......从 2 到 3 的指甲，直到最后完全撤回所有。小男孩被高兴闻讯而来告诉他父亲，"我做完成它!!我的父亲没说什么，但要说服他的儿子交给后院篱笆，告诉她，"干得好。我的儿子，请试着回到篱笆，那些缅。业主看到那篱笆，它不是相同。不完全...以它曾经是它球每当主人做什么使用我们的情感。它会像一把尖刀，删除，持刀捅人闻到什么。使用的单词说"对不起"的纹身，它并不能消除痛苦。无法删除病变，对他发生"那家伙"。读了这个故事后我有几个意见，和使我生活在一个特定的社会原因。因为、 然而，是珍贵的宝石相媲美、 罕见的人是那些使我们微笑的人寻找鼓励和欢迎的当我们遇到作为人们等待成功时悲伤安慰自己我们身边与我们真诚的与我们总是...表明他多少我们关心他，意识到我们做什么。在言语或行动，并且，永远记得，"对不起"，并不是他会原谅我们，或不是，但发生的是，他不会忘记它的裂缝。......永远."

ผลลัพธ์ (จีน) 3:

今天，我读了我的故事，这是一名伟大的印象，我觉得我有一个小男孩的脸“情绪不太好他父亲给他一袋钉子，告诉他，每当他感到愤怒或生气”。给钉进栅栏的后院的1。第一天过去了，小男孩把他去了37围栏的后院，逐渐减少每天逐渐减少数量下降。因为他觉得少懂得控制自己的情绪，冷静然后简单的钉。在他能控制自己。他决定去见我的父亲更酷，告诉父亲他能控制自己的情绪。没有像以前一样地过，爸爸笑着对儿子说：如果真的是这样。你得证明给我知道，每一次他能控制自己的情绪，刚毛退出一个钉子从栅栏的后院。”这一次，他慢慢抽出1个ตะปูออก2 2……直到最后都是一3撤回。小男孩很高兴，跑到了他，“我可以告诉你，我终于成功了！”父亲说，他的儿子没有围栏的后院，手。告诉你的孩子说，“儿子，你做得很好，来看看那些围墙。围墙，你看是不一样的。不喜欢它曾经是。记住，你做什么，不论你的情绪发生创伤。就像一把刀刺把习惯说“对不起”，即使没有实施多少次伤害他不可能去除溃疡发生。”当我读到这个故事。让我让我知道了很多事业对社会生活，尤其是朋友的朋友，เพราะอย่างไรก็ตาม稀有宝石让我们微笑的人，当我们遇到高兴的欢呼。