ณ บึงน้ำแห่งหนึ่ง มีต้นโอ๊กใหญ่ขึ้นแผ่กิ่งก้านอยู่ริมฝั่งและมีต้นอ้อขึ้นอยู่ในน้ำ ต้นโอ๊กจึงพูดขึ้นว่า
“เจ้านี่ช่างไม่กล้าหาญเอาซะเลย ขนาดลมพัดเบาๆ ก็ยังโอนเอนตาม ดูข้าสิ ไม่ว่าจะประจันหน้ากับอะไร ข้าก็ตั้งตรงไม่หวาดหวั่น”
และแล้วในคืนนั้น เกิดมีลมพายุพัดโหมกระหน่ำครั้งใหญ่ ต้นโอ๊กพยายามยืนต้านแรงพายุ แต่ก็ต้านไม่ไหวจนหักโค่นลงในที่สุด ส่วนต้นอ้อนั้นเมื่อพายุพัดผ่านไปก็ชูใบขึ้นตามเดิม ต้นอ้อเห็นสภาพของต้นโอ๊กจึงพูดว่า
“การที่ข้าเจียมตัวว่าอ่อนแอ เอนลู่ไปตามลมก็ยังดีกว่าเจ้าที่ทะนงตนว่าแข็งแรงจนพบจุดจบเช่นนี้”