ตื่นออกจากความหลงคือ มันจะไม่อะไรกับอะไรจริงๆ
ตื่นออกจากการยึดในความเห็นความหมายในสมมติทั้งปวง
ตื่นออกจากอุปาทานในธรรมทั้งหลาย
ตื่นแบบอริยะ จึงไม่มีอะไรมีความหมายกับอะไร
ทุกอย่างล้วนไม่ใช่อะไร มันจึงไม่ไปนึกตรึกตรองสรุปสภาวะทั้งหลาย
ทุกอย่างเกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไป
พ้นไปแม้กระทั่งจากการใช้ปัญญาเอง
ตื่นแบบนี้ สังขารดับ สัญญาดับ วิญญาณขันธ์ดับ
เพราะมันไม่มีอะไรไปห่วงอะไร ไม่มีอะไรที่เกี่ยวพันกับอะไร
แม้จะดูเหมือนมีพันธนาการภายนอกอยู่
แต่ข้างในนั้นไร้ตัวตนในท่ามกลางสภาวะทั้งหลายอย่างสิ้นเชิง..สาธุ