วันนี้จะมาเล่าที่ไปเที่ยวญี่ปุ่นให้

วันนี้จะมาเล่าที่ไปเที่ยวญี่ปุ่นให้ฟัง ไม่ได้จะมารีวิวอาหารช้อปปิ้งอะไรแบบคนอื่นเค้าหรอก อะไรแบบนั้นน่าจะมีเยอะเราไม่ต้องมารีวิวอะไรเพิ่มอีกแล้ว แต่สิ่งที่ประทับใจมากที่สุดในการไปทริปครั้งนี้เลยก็คือคน ใช่แหละ คนที่อยู่ในประเทศญี่ปุ่น หลายคนคงเคยได้ยินว่าคนที่ประเทศญี่ปุ่นเป็นกันเอง สุภาพ มีระเบียบ (ห้ามเอากีฬามาเกี่ยวเด็ดขาด!!) สิ่งที่เราเจอก็ไม่ได้ต่างไปจากที่เคยได้ยินมา เราเจอปัญหาตลอดตั้งแต่นาทีแรกที่เข้าไปในประเทศเขา เราผ่านทุกอย่างมาได้เพราะคนที่นั่นเค้าพยายามอย่างมากที่จะช่วยเราจริงๆ แม้ว่าบางคนจะพูดภาษาอังกฤษไม่เป็นเลย แต่มีความประทับใจหนึ่งที่เป็นที่สุดของเรา ทำให้เราไม่สามารถลืมได้เลย

วันแรกที่เราไปถึงโอซาก้าจำได้ว่าวันนั้นเป็นวันที่เครื่องบินดีเลไปสี่ชม พอออกจากสนามบินฝนก็ตก เรามีกระเป๋าใบใหญ่สองใบกับเวลาในการเดินทางประมาณ ชมเดียว เราไม่รู้ว่าที่พักอยู่ที่ไหน ไม่รู้ว่ารถไฟสายที่เรากำลังจะนั่งไปนี้มันถูกหรือเปล่า (ตั้งแต่อยู่มา 7 วันหลังทางในสถานีรถไฟทุกวัน) ในระหว่างที่เรากำลังรอรถไฟแล้วก้มลงอ่านแผนที่ของสถานีรถไฟ ทันใดนั้นก็มีเสียงฝรั่งสำเนียงอเมริกันพูดขึ้นมาว่า
Bob: Sorry you need a help
เราเงยหน้าขึ้นมาเห็นชาวต่างชาติผู้ชายกับผู้หญิงเอเชียคนนึงที่ตอนแรกเราคิดว่าเค้าเป็นคนไทย
Me: oh excusme this line go to tsuruhashi right?
Bob: yep,we come to this line same same.you can go with us.
Me: oh really, thank you very thank you
จากนั้นก็คิดว่าทุกอย่างมันจะจบแค่นี้และเรา ก็จะไปถามคนอื่นต่อไปข้างหน้า
Bob: Sorry where are you form?
Me: i’m come form thailand.
Bob: oh, wow i like thailand.
จากนั้นเราก็ขึ้นรถไฟไปพร้อมเค้าแล้วเค้าก็ชวนคุยทั่วไปว่าเรามายังไงมากี่วันเที่ยวที่ไหนตามประสานักท่องเที่ยว บ๊อบเป็นคนอเมริกาส่วนซาวาโก๊ะเป็นคนญี่ปุ่น พักอยู่ห่างจากเราไปสามสถานี บ๊อบเป็นครูสอนภาษาอยู่ในมหาวิทยาลัย และมาอยู่ที่ญี่ปุ่นได้20ปีแล้ว
จนถึงเวลาที่เราจะต้องลงจากขบวนเค้าถามเราขึ้นมาว่า
Bob: where is your hotel
Me: I don’t know.but i have a map.
sawako : let me see please
เราส่งแผนที่ให้เค้าดูแล้วเค้าหันไปคุยกันแปปนึงจากนั้นก็หันมาบอกเราว่า
Sawako: Ok,we will help you find the hotel.
เรากับเท็นเกรงใจเค้ามาก รีบบอกเลยว่าไม่เป็นไรเราไปเองได้ เค้าก็บอกว่าเค้าเต็มใจจะช่วยแล้วเค้าก็ยินดีมากๆ
เรานี่คิดในใจเวรแล้ว กูจะพูดกับเขารู้เรื่องไหมวะ โควต้าภาษาไม่เหลือแล้ว หลังจากที่บ๊อบกับซาวาโกะออกมาจากสถานีทั้งๆที่ยังไม่ถึงที่ที่เค้าจะลง ซาวาโก๊ะเดินเขาเข้ามาบอกเราประโยคนึงว่า
Sawako : don’t worry .we so pond to do. be cause when we go to thailand we impression when people help us.
เรารู้สึกอยากจะพูดกับเค้าเยอะมาก แต่พูดไม่ออกเพราะคิดคำไม่ออกเลยนอกจากคำว่า แต้งกิ้ว จากนั้นพวกเราก็เดินไปหาโรงแรมที่อยู่ในแผนที่จากที่คิดไว้ว่ามันไม่น่ายาก(เหมือนทุกครั้ง) แต่ในความเป็นจริงมันยากมาก(เหมือนทุกครั้ง) เพราะโรงแรมที่เราอยู่มันไกลจากสถานีมาก มากจนเราคิดว่ากำลังหลงทาง เค้าก็เอาบ้านเลขที่ไปหาๆให้เรา จนเราก็มาถึงที่พักโดยใช้เวลาประมาณ20นาที กับระยะทางอีกเกือบ 2กิโลในวันที่ฝนกำลังตก ในเวลาห้าทุ่มกว่าๆ ซึ่งที่ญี่ปุ่นสถานีรถไฟจะปิดตอนเที่ยงคืน นั่นก็หมายความว่าเค้าจะต้องรีบเดินทางกลับไปที่สถานีภายในเวลาไม่ถึง 10 นาที เราได้ถ่ายรูปด้วยกันเป็นครั้งแรก แลกเบอและเฟสบุ๊คที่เอาไว้ติดต่อกัน เค้าให้ร่มมาหนึ่งคันพร้อมกับพูดว่า
Bob: japan come to rain season.this is welcome osaka gift.
เราบอกลากันโดยพูดว่า หวังว่าคงจะได้เจอกันอีก เราไม่คิดเลยว่ามันจะมีอีกครั้งจริงๆ
เช้าวันต่อมาเราไลน์ไปขอบคุณเค้าถึงเรื่องเมื่อคืน เล่าเรื่องที่พักให้เค้าฟัง แล้วก็เราว่าวันนี้เราจะไปทำอะไรๆบ้าง
เค้าตอบกลับมาว่า
Sawako : We would love to have lunch together. We can meet around the noon if you want. Please let us know.
เราคิดหนักมากว่าทำไมเค้าถึงต้องทำแบบนี้ ทำไมเค้าถึงดีกับเราจัง ทำไมเค้าถึงอยากไปกินข้าวกับเรา มันไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่เค้าต้องทำแบบนี้ จากนั้นเราก็ได้ไปกินข้าวด้วยกันมื้อแรกที่ที่นึงซึ่งเราประทับใจมาก แบบจะร้องไห้เลยจริงๆ นั่นคือบุฟเฟ่อาหารไทยที่รสชาติไท๊ยไทย เราชอบที่นี่มาก แค่กระเพราะไก่ในเวลานั้นคือโคตรมีค่าสำหรับเรามาก คือถ้าใครมีปัญหากับการกินอาหารญี่ปุ่นหลายๆวันคงจะเข้าใจ มันเอียนจนเรากินอะไรไม่ลงแม้กระทั้งตอนที่เราหิวมากๆ ทุกอย่างมันจะวนแค่ ข้าวหน้าเนื้อ ราเมง ข้าวแกงกระหรี่ ซูชิ แล้วก็วนมาที่ข้าวหน้าเนื้อ ไม่ก็จะมีแต่แนวๆนี้ที่เราจะเลือกกินได้ สามวันที่เหลือหลังจากนั้นก็มาร้านนี้ทุกวันราคาไม่แพง ดีงามมาก
บ๊อบเล่าว่าเค้าเคยมาอยู่เมืองไทยเป็นเวลา 1 เดือนที่พงัน เค้าชอบเมืองไทยมาก เค้าชอบทะเล ถ้ามีโอกาสเค้าอยากกลับไปอีก
หลังจากกินข้าวเสร็จซาวาโก๊ะก็แยกไปทำงาน
ส่วนบ๊อบพาเราไปเดินที่ที่นึง ซึ่งถ้ามากันเองเราคงหาที่นี่ไม่เจอแน่ คือตลาด Americamoda เป็นตลาดวัยรุ่นๆหน่อย ขายของมือสองส่วนใหญ่ เราก็เดินที่นี่กันทั้งวันและเค้าก็เดินไปกับเราโดยที่ไม่บ่นสักคำ เค้าช่วยเราหาร้าน คุยกับคนขาย สแกนราคา ยืนรอเราซื้อของ ถ่ายรูปให้พวกเรา เราเกิดคำถามอีกครั้งว่า เค้าทำแบบนี้เพื่ออะไรน้า ทำแล้วเค้าได้อะไร หลังจากที่แยกกันไปเค้าชวนเราไปที่ที่นึงในวันต่อไป ใจนึงก็ไม่อยากไปเพราะที่ที่เค้าะพาไปคือนารา วัดโบราญ ซึ่งเราสองคนไม่ใช่สายธรรมชาติเลย เรามาญี่ปุ่นนี่เตรียมมาช้อปปิ้งเต็มที่มาก ไม่มีโปรแกรมไหว้เพราะ ชมดอกไม้ ภูเขาไฟฟูจิหรืออะไรทั้งนั้น แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าปฏิเสธเพระเค้าดูอยากให้เราไปมากจริงๆ
วันรุ่งขึ้น บ๊อบพาเราออกเดินทางไปนารา พอไปถึงต้องเดินไกลมากกว่าจะเจอวัด คือนาราเนี่ยอารมแบบเมืองนึงซึ่งมีวัดหลายวัดรวมกัน แล้ววันที่เค้าจะพาไปเป็นแค่ 1 วัดในเมืองนั้นเพราะเรามีเวลาเท่านั้นทีแรกก็คงคิดว่าไม่น่านาน เพราะเราสองคนอย่างที่บอก ไ

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 1:

Today, I travel to Japan, where he tells a listener. Does the review, cooking, shopping for anything else people'd layout? Nothing like that seems to have done a lot, we don't need to review anything anymore, but what impressed most of all, it is to this lumpang people Yes, o. The people who live in the country, Japan Many people never heard of that friendly country Japan Be a mess (don't remove the sport out decisively!!). What we've found, it's not different. We've found the problem since the first minute into his country. We go through everything because the storyline that strive to help us really, although some people would say English is not there at all, but the impression is one of our most. Cause we won't soon forget. The first day we went to Osaka, remember that day as the day that the plane is delayed four to watch. Out from the airport, the rain is falling. We have two large bags with the estimated travel time. Single visit We do not know where is the accommodation. Not knowing that the railway line that we're going to ride it to be blank or (from the seven days via the train station every day.) While we're waiting for a train, and then bent over to read the map of the train station. Suddenly, it has sound American accents talking up potatoes, whether.Bob: Sorry you need a helpWe've seen looks up foreigners, men versus women, Asia, people at first, we thought the storyline as the man Thailand. Me: oh excusme this line go to tsuruhashi right?Bob: yep,we come to this line same same.you can go with us.Me: oh really, thank you very thank youจากนั้นก็คิดว่าทุกอย่างมันจะจบแค่นี้และเรา ก็จะไปถามคนอื่นต่อไปข้างหน้าBob: Sorry where are you form?Me: i’m come form thailand.Bob: oh, wow i like thailand.จากนั้นเราก็ขึ้นรถไฟไปพร้อมเค้าแล้วเค้าก็ชวนคุยทั่วไปว่าเรามายังไงมากี่วันเที่ยวที่ไหนตามประสานักท่องเที่ยว บ๊อบเป็นคนอเมริกาส่วนซาวาโก๊ะเป็นคนญี่ปุ่น พักอยู่ห่างจากเราไปสามสถานี บ๊อบเป็นครูสอนภาษาอยู่ในมหาวิทยาลัย และมาอยู่ที่ญี่ปุ่นได้20ปีแล้วจนถึงเวลาที่เราจะต้องลงจากขบวนเค้าถามเราขึ้นมาว่าBob: where is your hotelMe: I don’t know.but i have a map.sawako : let me see pleaseเราส่งแผนที่ให้เค้าดูแล้วเค้าหันไปคุยกันแปปนึงจากนั้นก็หันมาบอกเราว่าSawako: Ok,we will help you find the hotel.เรากับเท็นเกรงใจเค้ามาก รีบบอกเลยว่าไม่เป็นไรเราไปเองได้ เค้าก็บอกว่าเค้าเต็มใจจะช่วยแล้วเค้าก็ยินดีมากๆเรานี่คิดในใจเวรแล้ว กูจะพูดกับเขารู้เรื่องไหมวะ โควต้าภาษาไม่เหลือแล้ว หลังจากที่บ๊อบกับซาวาโกะออกมาจากสถานีทั้งๆที่ยังไม่ถึงที่ที่เค้าจะลง ซาวาโก๊ะเดินเขาเข้ามาบอกเราประโยคนึงว่าSawako : don’t worry .we so pond to do. be cause when we go to thailand we impression when people help us.เรารู้สึกอยากจะพูดกับเค้าเยอะมาก แต่พูดไม่ออกเพราะคิดคำไม่ออกเลยนอกจากคำว่า แต้งกิ้ว จากนั้นพวกเราก็เดินไปหาโรงแรมที่อยู่ในแผนที่จากที่คิดไว้ว่ามันไม่น่ายาก(เหมือนทุกครั้ง) แต่ในความเป็นจริงมันยากมาก(เหมือนทุกครั้ง) เพราะโรงแรมที่เราอยู่มันไกลจากสถานีมาก มากจนเราคิดว่ากำลังหลงทาง เค้าก็เอาบ้านเลขที่ไปหาๆให้เรา จนเราก็มาถึงที่พักโดยใช้เวลาประมาณ20นาที กับระยะทางอีกเกือบ 2กิโลในวันที่ฝนกำลังตก ในเวลาห้าทุ่มกว่าๆ ซึ่งที่ญี่ปุ่นสถานีรถไฟจะปิดตอนเที่ยงคืน นั่นก็หมายความว่าเค้าจะต้องรีบเดินทางกลับไปที่สถานีภายในเวลาไม่ถึง 10 นาที เราได้ถ่ายรูปด้วยกันเป็นครั้งแรก แลกเบอและเฟสบุ๊คที่เอาไว้ติดต่อกัน เค้าให้ร่มมาหนึ่งคันพร้อมกับพูดว่าBob: japan come to rain season.this is welcome osaka gift.เราบอกลากันโดยพูดว่า หวังว่าคงจะได้เจอกันอีก เราไม่คิดเลยว่ามันจะมีอีกครั้งจริงๆเช้าวันต่อมาเราไลน์ไปขอบคุณเค้าถึงเรื่องเมื่อคืน เล่าเรื่องที่พักให้เค้าฟัง แล้วก็เราว่าวันนี้เราจะไปทำอะไรๆบ้างเค้าตอบกลับมาว่า Sawako : We would love to have lunch together. We can meet around the noon if you want. Please let us know.เราคิดหนักมากว่าทำไมเค้าถึงต้องทำแบบนี้ ทำไมเค้าถึงดีกับเราจัง ทำไมเค้าถึงอยากไปกินข้าวกับเรา มันไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่เค้าต้องทำแบบนี้ จากนั้นเราก็ได้ไปกินข้าวด้วยกันมื้อแรกที่ที่นึงซึ่งเราประทับใจมาก แบบจะร้องไห้เลยจริงๆ นั่นคือบุฟเฟ่อาหารไทยที่รสชาติไท๊ยไทย เราชอบที่นี่มาก แค่กระเพราะไก่ในเวลานั้นคือโคตรมีค่าสำหรับเรามาก คือถ้าใครมีปัญหากับการกินอาหารญี่ปุ่นหลายๆวันคงจะเข้าใจ มันเอียนจนเรากินอะไรไม่ลงแม้กระทั้งตอนที่เราหิวมากๆ ทุกอย่างมันจะวนแค่ ข้าวหน้าเนื้อ ราเมง ข้าวแกงกระหรี่ ซูชิ แล้วก็วนมาที่ข้าวหน้าเนื้อ ไม่ก็จะมีแต่แนวๆนี้ที่เราจะเลือกกินได้ สามวันที่เหลือหลังจากนั้นก็มาร้านนี้ทุกวันราคาไม่แพง ดีงามมาก บ๊อบเล่าว่าเค้าเคยมาอยู่เมืองไทยเป็นเวลา 1 เดือนที่พงัน เค้าชอบเมืองไทยมาก เค้าชอบทะเล ถ้ามีโอกาสเค้าอยากกลับไปอีก
หลังจากกินข้าวเสร็จซาวาโก๊ะก็แยกไปทำงาน
ส่วนบ๊อบพาเราไปเดินที่ที่นึง ซึ่งถ้ามากันเองเราคงหาที่นี่ไม่เจอแน่ คือตลาด Americamoda เป็นตลาดวัยรุ่นๆหน่อย ขายของมือสองส่วนใหญ่ เราก็เดินที่นี่กันทั้งวันและเค้าก็เดินไปกับเราโดยที่ไม่บ่นสักคำ เค้าช่วยเราหาร้าน คุยกับคนขาย สแกนราคา ยืนรอเราซื้อของ ถ่ายรูปให้พวกเรา เราเกิดคำถามอีกครั้งว่า เค้าทำแบบนี้เพื่ออะไรน้า ทำแล้วเค้าได้อะไร หลังจากที่แยกกันไปเค้าชวนเราไปที่ที่นึงในวันต่อไป ใจนึงก็ไม่อยากไปเพราะที่ที่เค้าะพาไปคือนารา วัดโบราญ ซึ่งเราสองคนไม่ใช่สายธรรมชาติเลย เรามาญี่ปุ่นนี่เตรียมมาช้อปปิ้งเต็มที่มาก ไม่มีโปรแกรมไหว้เพราะ ชมดอกไม้ ภูเขาไฟฟูจิหรืออะไรทั้งนั้น แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าปฏิเสธเพระเค้าดูอยากให้เราไปมากจริงๆ
วันรุ่งขึ้น บ๊อบพาเราออกเดินทางไปนารา พอไปถึงต้องเดินไกลมากกว่าจะเจอวัด คือนาราเนี่ยอารมแบบเมืองนึงซึ่งมีวัดหลายวัดรวมกัน แล้ววันที่เค้าจะพาไปเป็นแค่ 1 วัดในเมืองนั้นเพราะเรามีเวลาเท่านั้นทีแรกก็คงคิดว่าไม่น่านาน เพราะเราสองคนอย่างที่บอก ไ

ผลลัพธ์ (อังกฤษ) 2:

I will talk to the Japanese audience. I will not review the food shopping, what other people think. What it will not do, we need to review anything else. But what impressed most of the trip, this time it was the right thing the people in Japan. Many people have heard that the Japanese people are polite, friendly regulations (ban on the sport to me !!) What we see are not so different from what I have heard. Our problem since the first minute he enters the country. We've been through everything, because there I tried very hard to help us. Although some do not speak English at all. But one has the impression that most of us are. We can not forget my first day, we went to Osaka remember that day was on a plane to play a good four hours. When leaving the airport, the rain is falling. We have two big bags with travel time of approximately one hour, we do not know where I was staying. That rail line, we're going to ride it or not. (Since it came on the seventh day after the station every day) while we were waiting for the train and fell into reading stations. Suddenly a Caucasian American accent saying Bob: Sorry you need a help , we looked up and saw the foreign man and a woman of Asian people that at first we thought he was Thailand Me: oh excusme this line go. Right to Tsuruhashi? Bob: yep, we Come to this line Same Same.you can Go with uS. me: oh really, Thank you Thank you very thought of everything and it's just us. He asks people to forward Bob: Sorry form where are You? Me: I'm Come form Thailand. Bob: oh, I like WoW Thailand. We then train with him and he enthused. generally we like to come a few days traveling in the manner of tourists. Bob was one of America's most Sawako are Japanese. We stayed away from the three stations. Bob is a teacher in the university. And came to Japan 20 years ago to the time we have to train he asked me to come down from the Bob: where is your Hotel Me: I do not Know.but I have a Map. Sawako: Let Me See please. we send them to the map view, turned to talk to all of them, then turned to us that Sawako: Ok, we will help you find the hotel. we are so very presumptuous Ten. I say it does not matter to them. He said that he is willing to help and he is very happy here, we conjure up duty. I will speak to him about it up. Language no quota left. After Bob and Sawako out of the station, even though it is not that they are down. Sawako walked him into one sentence tells us that Sawako: do not worry .we so pond to do. Be cause when we go to thailand we impression when people help us. We want to talk to him a lot. But I do not think the word is out that the word, but the skill and then we went to the hotel on the map from the idea that it is not difficult (as always), but in reality it is. very hard (as always), because the hotel we are very far from the station. So we thought were lost. It took a number to give us. Until we got to the hotel took about 20 minutes. A distance nearly 2 kV on raining. In more than eleven In Japan, the station will close at midnight. That means they will have to travel back to the station in less than 10 minutes, we photographed together for the first time. Redeem Berber and Facebook to keep in touch. They provide shade for one vehicle and said Bob: japan come to rain season.this is welcome osaka gift. We say goodbye without saying. Hoping to meet again. We do not think it will really have to re- line the following morning, we appreciate about him last night. Listen to storytelling accommodation Then we say we are going to do some he replied, Sawako: We would love to have lunch together. We can meet around the noon if you want. Please let us know. We have to think very hard about why you. to do this: Why it's so good to us. Why do you want to eat with us. There is no reason at all he had to do this. Then we went to eat dinner together at the first one, which we were very impressed. Really like to cry There is a buffet of toppings Thailand Thailand's attractions. We like it here so much Just be on time because chicken is exceptionally valuable for us. If anyone has a problem with eating Japanese food for several days would understand. Ian it until we eat when we're not even hungry. It's all just numbers Rice beef ramen, curry rice, sushi rice, then came the meat. It is not for us to choose this line, but edible. Three days later the store every day affordable. Very classy Bob said he had been in Thailand for one month Phangan I like Thailand so I like the sea, if there is a chance I would go back again after lunch was finished Sawako had separated the work of Bob. the walk took us to the people. If we want to stay here but it is not a market Americamoda little teen market. Most second-hand We walked here all day and I went to complain to us without a word. He helped us find a restaurant with people waiting for us to buy the scanner. Take us We took that question again Do this for nothing. I do not have anything After the split, he invited us to go to the one on the following day. I just did not want to because of the knock to the Nara temple Bo fight the two of us, which is not at all natural line. We came to Japan to bring this shopping more fully. The program has no respect for anything or Flower Mount Fuji. But I did not dare refuse annulled wanted us to really see the next day. Bob took us out to McNamara. You have to walk far to see the temple. Nara is a city people's mood, which is a combination of several measures. Then he will take only one temple in the city, because we are only at the first time, it is unlikely that long. Because the two of us to tell them.