ชายตัดฟืนคนหนึ่ง...เข้าไปตัดฟืนในป่า เผอิญเขาทำขวานพลัดตกลงไปในสระน้ำ
ชายตัดฟืน : "โธ่...โธ่...โธ่...ฉันจะทำอย่างไรดี ว่ายน้ำก็ไม่เป็น"
ชายตัดฟืนคร่ำครวญอยู่ริมสระ เพราะเขาไม่มีเครื่องมือทำมาหากินอีก
ทันใดนั้น..!!!เทพารักษ์ที่อยู่ใกล้ๆ อดสงสารไม่ได้ จึงปรากฏกายให้เห็น แล้วเอื้อมมือลงไปในสระน้ำ คว้าขวานเล่มหนึ่งส่งให้คนตัดฟืน
ชายตัดฟืน : "โอ...ท่าน...นี่มันขวานทอง ไม่ใช่ขวานของข้าหรอก" ชายตัดฟืนไม่ยอมรับ เทพารักษ์จึงงมขวานขึ้นมาให้อีกเล่มหนึ่ง
ชายตัดฟืน : "นี่ก็ไม่ใช่ขวานของข้า...ของข้าขวานเหล็กธรรมดาท่าน ไม่ใช่ขวานเงิน"
เทพารักษ์ : "เจ้าเป็นคนซื่อสัตย์ คนอย่างเจ้าหายาก ข้าให้ขวานทองกับขวานเงินเจ้าเป็นรางวัลก็แล้วกัน" กล่าวเสร็จแล้ว เทพารักษ์ก็หายตัวไป
ชายตัดฟืน นำขวานทองและขวานเงินเดินกลับบ้าน ระหว่างทางชาวบ้านเห็นว่าชายตัดฟืนมีขวานเงินและขวานทองจึงเข้าไปถาม
ชาวบ้านคนที่ 1 : เจ้าไปทำอะไรมาถึงได้มีขวานทองและขวานเงิน
ชายตัดฟืน : เทวดาท่านใจดีมากเลย ข้านั่งร้องไห้อยู่ริมสระเดี๋ยวเดียวเท่านั้น ท่านก็มางมขวานให้ แล้วก็ให้ขวานทองขวานเงินแก่ข้าอีกด้วย ท่านบอกว่าข้าซื่อสัตย์เลยมอบของให้แก่ข้า"
ชาวบ้านคนที่ 1: เจ้านี่โชคดีจริงๆ จงรักษาคุณงามความดีนี้ไว้ ข้าไปล่ะ ไว้เจอกันใหม่
หลังจากนั้นต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้านของตน แต่มีชาวบ้านคนหนึ่งซึ่งได้แอบฟังอยู่
อยากได้บ้าง จึงเข้าไปในป่า ทำทีหาฟืน แล้วก็โยนขวานของตนทิ้งลงในน้ำ
ชายคนหนึ่ง : "ฮือ...ฮือ...ฮือ... คราวนี้ข้าหมดทางหากินแน่ ๆ "
เทพารักษ์มางมขวานให้เช่นเคย
เทพารักษ์ : "เอ้า ขวานทองเล่มนี้ของเจ้าใช่ไหม ? "
ชายคนหนึ่ง : "ใช่ ใช่แล้วท่าน ของข้าเอง" ชายโลภมากพูดอย่างยินดี
เทพารักษ์ : "เจ้าคนโกงไม่น่าคบ นี่ไม่ใช่ขวานของเจ้า ขวานของเจ้าเป็นเพียงขวานเหล็กธรรมดาเท่านั้น " พูดแล้ว เทพารักษ์ก็หายวับไปกับขวานทอง และเพื่อนบ้านคนนั้นก็ไม่ได้รับขวานที่ตกลงไปในสระคืนอีกด้วย