นิทานนังสป: พ่อค้ากับเพื่อน [ฉบับเน้นฮา+สาระ] แต่งเองครับ~!
posted on 10 Feb 2006 10:39 by woratana
>>บทพูด : พ่อค้าคนหนึ่งมีทรัพย์สมบัติอันล้ำค่ามากมาย วันหนึ่งเขาคิดอยากเดินทางไปรอบโลก แต่ก็กลัวว่าจะโดนโจรปล้นกลางทาง เขาจึงตัดสินใจเดินทางไปหาเพื่อนสนิทของเขา
เพื่อน : Yo! Whats up! Have u got something with me?
พ่อค้า : โห เล่นภาษาปะกิด คือว่าฉันจะออกเดินทางรอบโลก เลยอยากฝากนี่ไว้หน่อยน่ะ
(พ่อค้ายื่นกล่องใบหนึ่งให้เพื่อน เพื่อนรีบรับไว้)
เพื่อน : โอ้ จอร์จ นี่มันทองคำใช่มั้ย
พ่อค้า : จอร์จเป็นชื่อบิดาแกรึฟระ
เพื่อน : เออ เฮ้ย! ไม่ใช่ว้อย ว่าแต่นี่คือทองใช่มั้ย
พ่อค้า : ถูกต้องนะคร้าบ! รับเงินรางวัลหนึ่งบาทห้าสิบสตางค์ไป คือฉันจะฝากนี่ไว้กับแกน่ะ
เพื่อน : ฝากทองมาให้ฉันช่วยใช้ใช่มั้ย ได้เลย จัดให้
พ่อค้า : บ้าเรอะ! ฉันจะออกเดินทางเลยอยากให้นายช่วยเก็บรักษาไว้กันใครขโมยน่ะ ฉันไม่มีเวลาแล้ว ไปก่อนล่ะ
เพื่อน : เออ โชคดี มีชัย ตายไวนะเพื่อน
(แล้วพ่อค้าก็จากไป เพื่อนยืนโบกมือไล่หลัง)
>>บทพูด : แล้วพ่อค้าก็ออกเดินทางโดยเก็บทรัพย์สมบัติไว้กับตนเองส่วนหนึ่ง ระหว่างทางเขาก็พบกลุ่มโจรดังที่คาดไว้
โจร : โฮ่ มีเหยื่อมาแล้ว! แกมีสมบัติอะไรส่งมาให้หมด!
พ่อค้า : สำหรับพวกโจรอย่างแกไม่มีสมบัติให้หรอกเว้ย มีแต่ความสมเพชที่พร้อมจะให้ทุกวันสามเวลาหลังอาหาร
โจร : จะบ้าเรอะ พวกตูเป็นแฟนคลับน้องพลับนะเฟ้ย ไม่ใช่สามเวลาหลังอาหาร แต่เป็น ทุกเช้า ก่อนนอน ทุกเช้า ก่อนนอน น่าสมเพชยัง! น่าสมเพชแว้ว!
พ่อค้า : ฮึ! ไอ้
โจร : ไม่ต้องพูดมาก เอาสมบัติมาซะดี ๆ
(แล้วโจรก็กระชากเป้ที่พ่อค้าสะพายอยู่)
พ่อค้า : อย่าเอาของของข้าไปเลย ท่านไม่รู้ว่าชีวิตข้ารันทดแค่ไหน
โจร : รันทดแค่ไหนกันเชียว
พ่อค้า : ข้าน่ะ เกิดมาในท้องไร่ท้องนา กินอยู่กับพวกท่านมาตั้งแต่เด็ก เห็นท่านไถนากันทุกวันเลย
โจร : พวกตูไม่ใช่ฟายเฟ้ย ไปกันดีกว่าพวกเรา!
(แล้วกลุ่มโจรก็จากไป)
พ่อค้า : บ๊ายบาย ชาวโลก
>>บทพูด : เมื่อพ่อค้าโดนขโมยสมบัติไป เขาก็เดินทางกลับมาหาเพื่อนที่ฝากทองไว้
พ่อค้า : หวัดดี ซาร่า จอร์จมาเอาของคืนแล้ว
เพื่อน : ซาร่าเป็นชื่อมารดาแกเรอะ ไอ้จอร์จ
พ่อค้า : ไอ้นี่ย้อนมุข เอาทองตูมาได้แล้วเฟ้ย
เพื่อน : เอ่อ คือว่า ฉันขอแสดงความเสียใจด้วยว่ะ
พ่อค้า : แกเอาทองคำไปขายหมดแล้วเรอะ
เพื่อน : ช่าย รู้ได้ไงเนี่ย ฉลาดจริง เฮ้ย! ไม่ใช่ว้อย แกหลอกให้ฉันพูดอะไรเนี่ย
พ่อค้า : งั้นเกิดอะไรขึ้น
เพื่อน : ทองของนายน่ะสิ ฉันต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้ดูว่าห้องที่เก็บทองมีหนูตัวหนึ่ง หนูมันแทะทองนายจนหมดเกลี้ยงเลย ขอแสดงความเสียใจด้วยจริง ๆ จอร์จ
พ่อค้า : แล้วตกลงจอร์จนี่บิดาแกเรอะ
เพื่อน : นี่ ๆ เล่นมุขเก่ามันแป้กนะ
พ่อค้า : ไม่เล่นก็ได้ฟะ ฉันนี่โง่จริง ๆ ที่ปล่อยทองไว้ทั้งที่รู้ว่าหนูเมืองนี้กินทองเป็นอาหารว่าง
เพื่อน : พรุ่งนี้นายมากินข้าวบ้านฉันสิ จะเลี้ยงมื้อเย็นแทนคำขอโทษละกัน อยากกินอะไรบอกมาเลย
พ่อค้า : งั้นไม่เกรงใจล่ะนะ อยากกินหูฉลามน้ำแดง หัวเอเลี่ยนทอด ต้มยำหางมังกร ผัดเผ็ดปาปริก้า หอไอเฟลทอดกรอบ เนื้อฮิปโปกริฟนึ่ง แล้วก็มังค์จัมป์วอล
เพื่อน : โห หัวสูงโว้ย ตูจะไปหาที่ไหนล่ะนั่น ว่าแต่ไอ้มังค์จัมป์วอลมันคืออะไรล่ะ
พ่อค้า : Monk jump wall ก็พระโดดกำแพงไง ทีงี้ทำโง่ปะกิดเชียวนะ
เพื่อน : เออน่ะ ฉันไม่ถือสาสัตว์สี่เท้าแถวนี้ที่ริอาจพูดภาษาอังกฤษหรอก
พ่อค้า : ฮึ! ไอ้ ฉันไปก่อนดีกว่า พระอาทิตย์ใกล้ตกดินแล้ว
>>บทพูด : หลังจากพ่อค้าออกมาจากบ้านของเพื่อน เขาก็ตรงดิ่งไปหาอันธพาลประจำเมือง
อันธพาล : โย่ว วอทซัพ แฮฟ U god ซัมติง vit มี?
พ่อค้า : ไหงบทพูดมันเหมือนบทพูดเพื่อนตูเลยฟะ
อันธพาล : อันนั้นภาษาอังกฤษ อันนี้ฉบับแปลไทย ไม่เหมือนกันซะหน่อย
พ่อค้า : เรื่องนั้นช่างมันก่อน ฉันมีงานอยากให้ทำ เงินจ่ายไม่อั้น
อันธพาล : เงินจ่ายแกไม่จ่ายเรอะ
พ่อค้า : ฮึ ไอ้นี่ กวนพิลึก จ่ายดิ ถ้าทำงานสำเร็จนะ
อันธพาล : เชื่อมือฉันเถอะ รับรองไม่ผิดหวัง
พ่อค้า : ชั้นไม่เชื่อ มือ แกหรอกเฟ้ย
อันธพาล : แล้วเชื่ออะไรล่ะ
พ่อค้า : เชื่อใน ตัว นายไง เอิ๊ก ๆ
>>บทพูด : เช้าวันต่อมา ขณะที่ลูกชายของเพื่อนพ่อค้าเดินเล่นอยู่ในตลาด
ลูกชายเพื่อน : พ่อบอกว่า พ่อใช้สีกัปตัน! เอ้ย ไม่ใช่แล้ว พ่อบอกว่าตอนเย็นจะมีแขกมาร่วมโต๊ะอาหารด้วยสินะ เห็นทีต้องซื้อของดีไปเลี้ยงสักหน่อย เอถ้าเป็นแขกก็หมายถึงเป็นอิสลาม กิน หมู ไม่ได้อะดิ
(อันธพาลวิ่งมา เอามือปิดปากลูกชายของเพื่อน แล้วลากไป)
ลูกชายเพื่อน : อ๊าก อ้วยอ้าอ้วย! (ช่วยข้าด้วย!)
>>บทพูด : ในเย็นวันนั้น พ่อค้าไปที่บ้านของเพื่อนตามนัด และพบว่าเพื่อนของเขานั่งร้องไห้อยู่ ของที่จัดเตรียมไว้บนโต๊ะอาหารยังไม่เรียบร้อยดี
พ่อค้า : เกิดอะไรขึ้น ไม่เคยได้ยินสำนวนที่ว่า สัตว์มีเขาย่อมไม่หลั่งน้ำตา รึ
เพื่อน : (ปาดน้ำตา) ลูกชายคนเดียวของข้าน่ะสิ เขาหายไปตั้งแต่เช้า ยังไม่กลับมาเลย เอ๊ะ! นี่แกหลอกด่าข้ารึเปล่าเนี่ย
พ่อค้า : อย่าสนใจเรื่องนั้นเลย ท่านลองไปตามหาลูกหรือยังล่ะ
เพื่อน : ถ้ายังไม่ตามคงไม่มานั่งอยู่นี่หรอก ทำตัวฉลาดหน่อยดิ
พ่อค้า : งั้นเรอะ ถ้าเช่นนั้นเราขอแสดงความสะใจกับท่านด้วย
เพื่อน : เย้ย มีแต่แสดงความเสียใจเฟ้ย ว่าแต่ท่านไม่เห็นร่องรอยของลูกข้าบ้างเลยรึ
พ่อค้า : เห็นแต่ร่องรอยตีนกาบนหน้าท่านเท่านั้นแหละ
เพื่อน : ต่อยกันเลยง่ายกว่ามั้ย
พ่อค้า : เอ่อ อย่าเพิ่งตกมันดิ เราจำได้ว่าเมื่อเช้านี้เห็นอะมีบาเซลล์หนึ่งบินมาโฉบเด็กชายคนหนึ่งไป ไม่รู้ว่าเป็นลูกแกอะเปล่า
*ฝ่ายอันธพาล*
อันธพาล : ฮัดเช้ย! ทำไมอยู่ ๆ เห็นภาพตัวเองเป็นอะมีบาได้หว่า
*ตัดกลับมาที่เดิม*
เพื่อน : (ทำหน้าโกรธ) อย่ามาโกเจ็ด โป้ปด มดเท็จ โอเวอร์ แอคชั่น มันทอด หลอดออฟเดอะริงค์ แถวนี้นะเฟ้ย! อะมีบาบ้านน้องป้าแกทำงั้นได้เรอะ
พ่อค้า : ทำได้ตูก็เลี้ยงแล้วสิ ทีหนูยังกินทองได้ แล้วทำไมอะมีบาจะจับเด็กไม่ได้ล่ะ
เพื่อน : นั่นสินะ งั้นก็ปล่อยเป็นกรรมเวรของอะมีบากะลูกฉันก็แล้วกัน เย้ย! ไม่ใช่ดิ แกอย่ามาโกแปดนะเฟ้ย
พ่อค้า : งั้นก็ยอมรับมาก่อนสิ ว่าใครกันแน่ที่โกเก้าก่อนกัน
เพื่อน : ขะข้า.. ข้ายอมสารภาพแล้ว ที่จริงข้าเป็นฝ่ายโกสิบท่านเองนั่นแหละ ข้าเล่นพนันจนเสียเงินไปมาก จึงต้องขายทองที่ท่านฝากไว้เพื่อนำเงินไปใช้คืน ข้าสัญญาว่าข้าจะพยายามหาเงินค่าทองมาคืนท่านให้ได้
พ่อค้า : แล้วจะให้ฉันเชื่อถือคนที่เคยโกสิบเอ็ดกับข้ามาแล้วครั้งหนึ่งงั้