วัฒนธรรมทางวรรณกรรม ในสมัยกรุงศรีอย

วัฒนธรรมทางวรรณกรรม ในสมัยกรุงศรีอยุธยาเป็นราชธานีนั้น กรุงศรีอยุธยารุ่งเรืองมากที่สุดสุดจะพรรณนาให้จบสิ้นได้จะขอยกมากล่าวเฉพาะ วัฒนธรรมทางวรรณกรรมแต่อย่างเดียว ผู้เขียนวรรณกรรมสมัยเก่ามักจะขึ้นต้นเรื่องด้วยคำยกย่องพระเกียรติยศของพระ มหากษัตริย์ไทย และสรรเสริญความงามความเจริญของเมืองไทย เช่น ลิลิตพระลอ ซึ่งได้รับการยกย่องว่าเป็นวรรณคดีชิ้นเอก สันนิษฐานว่าแต่งในสมัยสมเด็จพระนารายณ์ และขุนช้างขุนแผน จัดเป็นวรรณกรรมที่มีความหมายเกี่ยวกับความเป็นระเบียบในการกินอยู่ ซึ่งนับเป็นความเจริญทางวัตถุ เช่นตอนชมเรือนขุนช้าง

ผลลัพธ์ (จีน) 1:

文学文化在大城府时期作为资本。描述，最辉煌的时期结束是要开放。文学的文化，但只有旧文学的作者往往开始与上帝和称赞的荣誉的故事。国王称赞泰国美如李泰国的繁荣小上帝洛杉矶，被誉为一部文学巨著，穿着的国王那莱和坤昌坤计划。意味着对一部文学作品举办生活，部分是通过对象，如表的房子情节坤张。

ผลลัพธ์ (จีน) 2:

文学文化 在大城时期。大城府繁荣最不可言说提供端到端的将仅仅引用。文学的文化，但同样 老式文学作家通常开始赞美上帝的荣耀。泰国国王 赞美美丽和泰国的繁荣，为LILIT帕咯，它被喻为一个文学巨著。作者假定Narai国王统治时期。而Khunphan 文学是有意义的关于饮食的调节。这是物质进步。现在眼睁睁的看着坤昌的家

ผลลัพธ์ (จีน) 3:

大文学是文化资本。大城最繁荣结束了莫名其妙的会报。但文学文化。泰国国王和泰国这样歌颂美lilit帕罗的繁荣，被誉为文学杰作。但是，在国王纳劳伊是坤这是当物质繁荣给大象看房子