นักเรียนที่รักแห่งเราทั้งหลาย....
มนุษย์มากมายยังเข้าใจว่า........
สัตว์ผู้ถูกฆ่าจะผูกใจเจ็บแค้น...จนย้อนกลับมาสู่การเกิดใหม่ เพื่อทำหน้าที่เป็น "ผู้ฆ่า" บ้าง
ความคิดเข้าใจเช่นว่านี้ยังมิค่อยจะถูกต้องเท่าใดนัก
เพราะสัตว์ส่วนใหญ่....แม้จะโกรธแค้นอาฆาตพวกเธอสักเท่าใด
พวกเขาก็มิอาจจะทำเช่นว่านั้นได้หรอก
เนื่องจากพวกเขาขันอาสาองค์จิตจักรวาล
มาเกิดเป็น "สัตว์ประจำโลก"
แปลว่า เมื่อจบสิ้นอายุขัยของสังขาร จิตวิญญาณของเขาก็จักย้อนคืนกลับสู่การเกิดใหม่เป็นสัตว์อยู่ดังเดิมอีกนั่นแหละ
ยกเว้น....สัตว์ใหญ่บางชนิดที่อยู่ใกล้ชิดกับคนเท่านั้น
ที่จะสามารถกระโดดเข้าสู่ "สังสารวัฏ" ร่วมกันกับคนได้ เช่น ช้าง ม้า วัว ควาย แมว สุนัข เต่า นกแก้ว นกเอี้ยง งู เป็นต้น
สัตว์ส่วนใหญ่ที่โกรธแค้นอาฆาต เพราะถูกกระทำให้ทุกข์ทรมาน
จะทำได้แค่เพียงจิตวิญญาณจะไม่ยอมไปผุดเกิด
จะดำรงตนเป็นเจ้ากรรมนายเวร ที่จะหาโอกาสแก้แค้นเอาคืนคนๆนั้น
อยู่ตลอดกาล
วิธีแก้แค้นเอาคืน:
1.จะคอยซ้ำเติมในยามเธอเจ็บป่วยทันทีที่มีโอกาส
2.จะคอยซ้ำเติมเพื่อให้เธอมีโทสะ โลภะ โมหะ หรือหลงผิดทันที่ที่เธอเผลอ ประมาท หรือขาดสติ
3.จะคอยบ่อนแซะพลังงานชีวิตของเธอ จนเธอกลายเป็นคนอายุสั้น ร่างกายอ่อนแอ เป็นมะเร็ง ตกอยู่ในสถานการณ์อุบัติภัยร้ายๆ เป็นต้น
4.จะคอยปิดกั้นสติปัญญาของเธอไว้ เพื่อทำให้เธอโง่ หลงทางไปนิพพาน
สำหรับ "น้องหมู" ตามตัวอย่างที่ยกมาอ้างอิงนี้นั้น
เป็นสัตว์ที่น่าสงสารกว่าใครเพื่อน พวกเธอไม่ควรทำร้ายเขาเลย
เพราะ "หมู" อาฆาตโกรธแค้นไม่เป็น ดั่งนิสัยกินอิ่มแล้วนอน....ไม่มีอะไรกับใครเขาหรอก....ใครฆ่าแกงกินเขา เขาก็อาฆาตโกรธแค้นไม่เป็น
ตายแล้วก็จะย้อนกลับมาเกิดเป็นหมูใหม่อีก
ผู้ใดทำร้ายเขา....ซึ่งไม่มีทางสู้ และไม่เคยคิดร้ายต่อมนุษย์เลย
จะถือเป็นความผิดบาปสถานหนัก!
ป.วิสุทธิปัญญา
3-08-2014