ครอบครัว ก็คือบ้านหลังแรก ของทุกๆคน

ครอบครัว ก็คือบ้านหลังแรก ของทุกๆคน ไม่ว่าเราจะอายุเท่าไร ครอบครัวก็ประกอบไปด้วย พ่อกับแม่ และลูก หรือ บางครอบครัวอาจจะมีปู่ย่าตายาย และญาติๆเลี้ยงดู แต่ความอบอุ่น ของครอบครัว ทุกครอบครัวก็เหมือนกัน ของผมเองก็เป็นครอบครัวที่อบอุ่น และมีความสุข ในสมัยตอนผมเป็นเด็ก มีพ่อที่ดูแลและเป็นแบบอย่างที่ดี และแม่ที่สอนให้ผมสู้คนและทำอะไรด้วยตัวเอง

ผมยังจำสมัยตอนที่ผม เรียนประถม ช่วงนั้นจะเป็นช่วงเวลาที่ พ่อกับแม่ จะสอนอะไรผมหลายอย่างมากๆ บวกกับที่เราเป็นเด็กก็อยากเรียนรู้ ทุกๆอย่าง ผมก็ทำตามน่ะ เพราะกลัวแม่ ^^ แต่พ่อจะใจดี กับผมมากกว่า...หน้าที่ในครอบครัวตอนนั้น ผมจะมีหน้าที่ กวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างจาน กรองน้ำ เก็บที่นอน เสื้อผ้ายังต้องฝึกรีดเลยคับ และ พ่อกับแม่ จะสอนผมทำอาหารด้วย เพราะพ่อกับแม่ทำอาหารเก่งและอร่อย ตอนนั้นเปิดร้านอาหารอยู่2ร้าน ในความเป็นเด็กผมก็แอบคิดน่ะ " ทำไมเราต้องทำอะไรตั้งเยอะด้วย อยากไปเล่นกับเพื่อนแล้ว " ผมเคยถามน่ะครับ พ่อกับแม่ ตอบเหมือนกันเลย " โตไปมีแฟนจะได้ดูแลแฟนได้ ทำอาหารให้เขากิน ช่วยดูแลบ้านได้ " บระเจ้า!! ในตอนนั้นผมรู้สึกดีมากๆน่ะครับ เพราะตอนแรกผมก็แอบอิจฉา เพื่อนที่ไปวิ่งเล่นกันสนุกสนาน แต่ผมกับต้องทำงานบ้าน ทำอาหาร แต่พอได้ยินสิ่งที่พ่อกับแม่ตอบ ผมรู้สึกอบอุ่น. และโชคดีมากที่ได้เกิดมาเป็นลูกของท่าน เพราะดูแลเอาใจใส่ผม มากกว่าที่ผมรู้สึกได้อีก ทำให้ผมเป็นคนมีระเบียบ วินัย ไปบ้านเพื่อนที่ไหน พ่อกับแม่เพื่อนจะรักผม เพราะผมสามารถดูแลเพื่อนๆได้ ทำอะไรให้กินบ้าง สั่งพวกมันช่วยกันเก็บกวาดบ้าน นึกถึงตอนนั้นมีความสุขมาก ต้องขอบคุณพ่อกับแม่มหาศาลจริงๆ พอผมได้เขียนเรื่อง " ครอบครัวของฉัน " ทำให้ผมกับเข้าไปเห็นในสิ่งที่พ่อกับแม่สอนมากมายจริงๆ ด้วยความเข้าใจในตอนนี้ ยิ่งทำให้รู้ว่า เราโชคดีมาก แต่มีอีกเรื่องหนึ่ง ที่แม่สอนผม!! ทำให้ผมมีวันนี้!! เป็นนักสู้!! ที่ไม่ยอมแพ้!! จริๆ
ผมจำได้ ตอนสมัยเด็กๆ เด็กผู้ชายทุกคนจะชอบเล่นต่อสู้กัน จะมีชกต่อยกัน ปกติและจะมีความที่โตกว่ามาแกล้ง!! เรานะสูไม่ได้ เพื่อนผมรุ่นเดียวกันโดนแกล้งตลอดเลย มีครั้งหนึ่ง ผมก็เล่นกับเพื่อนๆต่อสู้กัน (คือเพื่อนรุ่นเดียวกันมันสู้ผมไม่ได้อยู่แล้ว) คราวนี้คนที่โต กว่ามันมาเล่นด้วย มันมาแกล้งผม ผมก็สู้น่ะ จำได้สู้จนตัวเองร้องไห ผมรีบวิ่งไปหาแม่ เพื่อไปฟ้องว่าโดนแกล้ง
ผมพูดทั้งน้ำตาร้องไหอยู่ " แม่ไอ้เอกมันแกล้งไมค์ " เสียงของผมมันจะสั่นๆสะอึกร้องไหด้วยและโมโหอีก...
แต่แม่ผมพูดกับผมว่า " ถ้ามึงโดนแกล้งแล้วไม่สู้น่ะ ร้องไหมาฟ้องแม่จะตีซ้ำ " บระเจ้า!! ถ้าคุณเป็นผมในตอนนั้น คุณจะทำอย่างไง...ผมรีบเงียบเลย เพราะกลัวโดนตี!! รีบวิ่งไปสู้มันเลย!! ก็ไม่ชนะน่ะครับ แต่มันก็ไม่แกล้งผมเลนเพราะผมสู้!! เลยไปแกล้งคนอื่นแทน ^^ ส่งผลให้ผม ในสมัยเรียนประถม มัธยม ผมก็เป็นนักเลงเลย!! เพราะต่อสู้ทุกคน และผมมักจะสู้ก่อน ที่จะรอให้คนอื่นมาทำผม ...ทำให้ผมมีหัวใจนักสู้!! ที่ยิ่งใหญ่!! สู้ทุกสิ่งที่ท้าทาย สู้ทั้งที่ไม่พร้อม สู้ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะชนะหรือป่าว สู้แม้ไม่มีใครเชื่อก็ตาม....

ผลลัพธ์ (มาเลย์) 1:

Ia merupakan rumah yang pertama dalam keluarga, Semua orang. Tidak kira berapa umur kita, ia terdiri daripada sebuah keluarga. Bapa, ibu dan kanak-kanak, atau dengan sesetengah keluarga mungkin ada Datuk nenek dan saudara-mara meningkatkan tetapi kehangatan keluarga. Semua sama, keluarga saya sendiri, ianya sebuah keluarga yang mesra dan bahagia. Anak-anak saya berada dalam tren. Dengan cermat dan bapa dan ibu yang mengajar saya untuk melawan seperti seorang lelaki dan melakukan sesuatu yang anda sendiri.ผมยังจำสมัยตอนที่ผม เรียนประถม ช่วงนั้นจะเป็นช่วงเวลาที่ พ่อกับแม่ จะสอนอะไรผมหลายอย่างมากๆ บวกกับที่เราเป็นเด็กก็อยากเรียนรู้ ทุกๆอย่าง ผมก็ทำตามน่ะ เพราะกลัวแม่ ^^ แต่พ่อจะใจดี กับผมมากกว่า...หน้าที่ในครอบครัวตอนนั้น ผมจะมีหน้าที่ กวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างจาน กรองน้ำ เก็บที่นอน เสื้อผ้ายังต้องฝึกรีดเลยคับ และ พ่อกับแม่ จะสอนผมทำอาหารด้วย เพราะพ่อกับแม่ทำอาหารเก่งและอร่อย ตอนนั้นเปิดร้านอาหารอยู่2ร้าน ในความเป็นเด็กผมก็แอบคิดน่ะ " ทำไมเราต้องทำอะไรตั้งเยอะด้วย อยากไปเล่นกับเพื่อนแล้ว " ผมเคยถามน่ะครับ พ่อกับแม่ ตอบเหมือนกันเลย " โตไปมีแฟนจะได้ดูแลแฟนได้ ทำอาหารให้เขากิน ช่วยดูแลบ้านได้ " บระเจ้า!! ในตอนนั้นผมรู้สึกดีมากๆน่ะครับ เพราะตอนแรกผมก็แอบอิจฉา เพื่อนที่ไปวิ่งเล่นกันสนุกสนาน แต่ผมกับต้องทำงานบ้าน ทำอาหาร แต่พอได้ยินสิ่งที่พ่อกับแม่ตอบ ผมรู้สึกอบอุ่น. และโชคดีมากที่ได้เกิดมาเป็นลูกของท่าน เพราะดูแลเอาใจใส่ผม มากกว่าที่ผมรู้สึกได้อีก ทำให้ผมเป็นคนมีระเบียบ วินัย ไปบ้านเพื่อนที่ไหน พ่อกับแม่เพื่อนจะรักผม เพราะผมสามารถดูแลเพื่อนๆได้ ทำอะไรให้กินบ้าง สั่งพวกมันช่วยกันเก็บกวาดบ้าน นึกถึงตอนนั้นมีความสุขมาก ต้องขอบคุณพ่อกับแม่มหาศาลจริงๆ พอผมได้เขียนเรื่อง " ครอบครัวของฉัน " ทำให้ผมกับเข้าไปเห็นในสิ่งที่พ่อกับแม่สอนมากมายจริงๆ ด้วยความเข้าใจในตอนนี้ ยิ่งทำให้รู้ว่า เราโชคดีมาก แต่มีอีกเรื่องหนึ่ง ที่แม่สอนผม!! ทำให้ผมมีวันนี้!! เป็นนักสู้!! ที่ไม่ยอมแพ้!! จริๆsaya ingat. Episod anak-anak moden yang budak-budak yang suka bermain perjuangan, Semua orang perlu berjuang bersama-sama. Normal dan USTA itu akan berpura-pura menjadi!! Akhirnya, beliau bukanlah kita. Versi sama sengatan, aku berpura-pura rakan-rakan lakukan. Ada satu masa aku masih bermain dengan kawan-kawan, pertempuran antara satu sama lain (model yang sama ianya seorang kawan, saya pula tidak melawan dia..) Buat masa ini, orang-orang yang tumbuh ke atas, aku kejayaan itu, saya bermain dengannya, seperti ingat perjuangan sehingga dirinya menyanyi NGAI. Saya bergegas untuk mencari seorang ibu untuk berpura-pura berkata, Judith. Saya katakan sama ada sing lacrimal NGAI "sialan ibu membuli Mike." ia akan menjadi saya bunyi bernyanyi dan marah dengan balang, bertambah, san...แต่แม่ผมพูดกับผมว่า " ถ้ามึงโดนแกล้งแล้วไม่สู้น่ะ ร้องไหมาฟ้องแม่จะตีซ้ำ " บระเจ้า!! ถ้าคุณเป็นผมในตอนนั้น คุณจะทำอย่างไง...ผมรีบเงียบเลย เพราะกลัวโดนตี!! รีบวิ่งไปสู้มันเลย!! ก็ไม่ชนะน่ะครับ แต่มันก็ไม่แกล้งผมเลนเพราะผมสู้!! เลยไปแกล้งคนอื่นแทน ^^ ส่งผลให้ผม ในสมัยเรียนประถม มัธยม ผมก็เป็นนักเลงเลย!! เพราะต่อสู้ทุกคน และผมมักจะสู้ก่อน ที่จะรอให้คนอื่นมาทำผม ...ทำให้ผมมีหัวใจนักสู้!! ที่ยิ่งใหญ่!! สู้ทุกสิ่งที่ท้าทาย สู้ทั้งที่ไม่พร้อม สู้ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะชนะหรือป่าว สู้แม้ไม่มีใครเชื่อก็ตาม....