กลอนบทนี้เป็นกลอนที่บรรยายถึงธรรมชาติที่สวยงามในป่าใหญ่ โดยมีจุดสำคัญที่พูดถึงคือน้ำตกพรรณนาถึงการไหลของน้ำจากด้านบนลงสู่ด้านล่างว่าเปรียบดั่งดั่งเส้นไหมแวววาวหยดลงบนกลีบดอกไม้ และยังเปรียบเสียงของน้ำตกดังเสียงกระซิบจากสวรรค์ที่ปลอบประโลมใจ ให้รู้สึกสบายใจ แม้ว่าเราจะไม่รู้ความหมายของเสียงนั้นว่าต้องการจะสื่ออะไร แต่ก็สามารถรับรู้ได้จากสัมผัสที่แผ่วเบาของสายน้ำที่โอบกอดเราไว้ให้เสมือนล่องลอยอยู่ภายในความงดงามของสวรรค์ ซึ่งความมหัศจรรย์ของน้ำตกนี้ เปรียบดั่งของขวัญที่สวรรค์ประทานให้มนุษย์